Over toeval….

Haar vader zat op een camping in Vlissingen, vertelde ze mij, terwijl we op een doordeweekse dag onderweg waren naar Schouwen-Duiveland. De vader van deze vriendin was al enkele jaren weduwnaar maar nog veel te levenslustig om alleen te blijven. Onlangs kreeg de vriendin een nieuwe aardige collega, die “toevallig” wat ouder was en alleen. Ze stond blijkbaar sinds kort op een datingsite en had die avond een eerste afspraak. Toen zij later vertelde hoe de date was tegengevallen, dacht de vriendin aan haar vader en opperde voorzichtig het idee om de collega eens aan hem voor te stellen. En nu zat haar vader dan aan de Zeeuwse kust met zijn nieuwe liefde, beiden stralend van geluk. Hoe mooi en bijzonder is het dat zijn eigen dochter hem deze liefde bracht?!

We reden verder naar onze eindbestemming waar we de rest van de dag doorbrachten. Toen we tegen 21.30 uur weg wilden gaan, zagen wij voor de duintrappen in het donker plots mijn grote liefde. Door een samenloop van omstandigheden was ons sprookje geëindigd en ik had hem daarna nooit meer gezien. Hij zat daar blijkbaar nét 1 minuut en op een plaats en tijd waar ik dit nooit had verwacht, viel deze ontmoeting ons toe. Zo leerde ik van mijn moeder het woord toeval; ‘Iets valt je toe en het is aan jou dit te zien en er wat mee te doen’. Het was een prachtig en romantisch weerzien en moest blijkbaar zo lopen, de tijd zou wel leren waarom. Het was voor mij de mooiste dag van deze zomer en de vriendin noemde de dag zelfs filmwaardig.

Dat zij en ik de “toevalligheden” samen beleefden maakte het extra speciaal omdat ook ons iets is toegevallen. We leerden elkaar kennen op 10 jarige leeftijd, in een dorpje in Gelderland, waar zij vanuit Utrecht naartoe was verhuisd en bij mij in de klas kwam. Één jaar lang waren wij beste vriendinnen, tot zij opnieuw ging verhuizen. Ik wist niet waarheen, we hielden geen contact en zelf verhuisde ik een paar jaar later naar Brabant.
Toen ik zes jaar geleden in mijn huidige woonplaats terecht kwam, waar ik niemand kende, ontmoette ik tijdens het uitlaten van mijn hond een aardige vrouw. Zij stelde voor om af en toe samen met de honden te lopen. Tijdens de tweede wandelingen sprak ze over een collega, wiens (veelvoorkomende) naam mij deed denken aan het vriendinnetje van vroeger. Hardop noemde ik ineens haar achternaam, waarop de vrouw verbaasd vroeg; “Ken je haar?”. En zo kwam deze vriendin weer terug in mijn leven.
Toeval is een signaal, het is een onzichtbare wegwijzer.