MAMA!

Ik zie het beeld in een strak kapitale font zo voor me: RESPECT! Vooraf gegaan door of volgend op een beeldvullend Champions League logo. Groene mat en krijtgetrokken kaders als arena waarbinnen het hedendaagse volksvermaak zich afspeelt. Strak gekapte nozems die met blauwgedecoreerde ledematen twee maal drie kwartier het leer najagen.

Er is een hoop te zien en te beleven op en rond een voetbalveld. Ik ontken dat niet. En als je hart de kleuren draagt van uit of thuis, dan kost het me weinig moeite om mezelf voor te stellen dat de ratio door emotie meters buitenspel wordt gezet. Dat op dat moment niets belangrijker lijkt dan clubgekleurde winst, hoe schoon de schijn ook is.

Maar respect? Ik kan het niet ontdekken. Vandaag de dag zijn de karakterkoppen met opgestroopte mouwen vervangen door tienermiljonairs die zich narcistisch tegoed doen aan zichzelf toegeëigende status en sterrendom, eigenhandig en door omgeving mijlenver over hengst en merrie getild. Acteerprestaties die Gouden Kalfwinnaars doen verbleken. Een schaar of schot dat echt de moeite waard is wordt moeiteloos overschreeuwd (helaas vaker letterlijk dan figuurlijk) door Schwalbeliaanse hoogstandjes, gevolgd door een ultieme poging om hem van die andere club keihard in zijn kont te neuken. Als de BV Nederland graag zijn arbeidsongeschikten aan het werk wil hebben, tip: neem eens een clubarts aan. Zak met water en een spons. That’s all.

Nee. Voetbal is niet meer mijn ding. Ik zit tijdens het kijken (ik blijf het wel proberen) met dezelfde hartslag en bloeddruk op de bank, maar dat is niet vanwege de tomeloze liefde voor een club, de smacht naar winst of anderszins. Ergernis. Dat is de oorzaak.

Zet een team voetballers in dezelfde wei met een paar gasten die rugby spelen. Hoeft niet eens qua aantal in evenwicht te zijn. Tijdens dit spel met niet een bal maar ei van leer – en mannen van beton in plaats van papier-maché – geen discussies over wat de man in het zwart besluit, geen schertsende struikelpartijen door luchtledige acties, geen maten naaien met smeekbedes om geel of rood. Gewoon … even (handen) schudden en weer doorgaan.

Zet ze samen in een wei. En ik weet met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat binnen de kortste keren de ‘sterren’ van deze voetbalwereld keihard om hun moeder roepen. Huil dan!