Make Love not War on Drugs

Wat is het verschil tussen een aangeschoten collega die een leuk personeelsfeestje beleeft en een andere die licht stoned op datzelfde feestje geniet van het ska-bandje? Wat is er anders aan oudtante Pollewop die wat tipsy van de advocaat giechelt tegen haar nichtje, die een lachkick krijgt van haar plakje spacecake? Het verschil is er niet in beleving, gebruik of misbruik, nee, het verschil is dat het ene genotmiddel legaal is, de andere niet.

Hoe kun je een niet legitieme drugsbaron transformeren tot legitieme Hertog Jan? Waarom komt na die vraag vaak een primaire afwerende reactie, of zelfs een weigering om er ook maar over na te denken? Omdat het onbekend terrein is? Niet gewend en nooit geprobeerd? En dus maar verbieden, dan doen we alsof het niet bestaat. Dat laatste kun je niet meer volhouden, want de criminele hoek waarin het dan terechtkomt leidt tot onbeheersbare toestanden. Afrekeningen in het circuit, geweld, afpersing en uitbuiting. Maffiapraktijken.

Waar in de roaring twenties Al Capone rijk werd omdat jarenlang Amerika werd drooggelegd van alcohol, is er nu een Redouan T, die zijn slagen kan slaan omdat wiet nog steeds illegaal is. De hipsters van nu vinden het prachtig om zelf biertjes te brouwen, thuis bedacht en uitgevoerd, maar zelf cannabis kweken mag dan weer niet. Raar dat een overheid, gekozen door mensen, diezelfde mensen verbiedt wat ze willen hebben. Want dat ze het willen hebben is evident: zonder vraag geen aanbod. Als de vraag zo groot is, zoals met alcoholische versnaperingen, dan kan een overheid het niet verbieden. En dus werd de drooglegging in de VS ook weer teniet gedaan.

Is het, nu de vraag naar andere genotsmiddelen blijft toenemen, tijd om die geestverruimende middelen ook te legaliseren? De War on Drugs is een geldverslindend achterhoedegevecht geworden die slachtoffers maakt. Waar nu de pin uit de handgranaat wordt getrokken en voor een Shisha Lounge neergelegd, haal je dan de angel uit het hele metier. Geen drugsbendes, geen zwartgeldcircuit, banken van de onderwereld, dumping van afval etc. Bajessen die minder gasten huisvesten en een rechterlijk apparaat dat nogal ontlast wordt. Door goede regulatie, voorlichting en controle is het beheersbaar.

En een afrekening krijgt dan weer zijn oorspronkelijke betekenis terug. Afrekening? Niet iemand om zeep helpen, maar gewoon bij de kassa je pretsigaret afrekenen. Met een bonnetje erbij, en zegeltjes voor een bezoek aan het pretpark.

Make love, not War on Drugs