Kutcolumn

“Wat een kutcolumn. Soms is er geen licht. M. weigert zichzelf een overwinnaar te noemen. En als het onvermijdelijke gebeurt en Bibian uiteindelijk aan haar kanker sterft, is ze dan een verliezer? Maak er maar een mooi verhaal van vanaf de zijlijn, dan lijkt het net niet echt zo erg als het werkelijk is.”
Bovenstaande reactie kreeg ik op mijn column over Bibian Mentel. Gevolgd door enkele negatieve, ongenuanceerde reacties dat hier geen enkele mantelzorger op zit te wachten, dat er geen lichtpuntjes zijn wanneer je ten dode opgeschreven bent, dat het een vreselijke column is en dat ik maar makkelijk praat vanaf de zijlijn.
Nu ben ik als columnist best wel wat gewend, want wie zijn hoofd boven het maaiveld steekt, hoeft niet alleen schouderklopjes te verwachten. Vogels moeten immers ook ergens op schijten. Maar deze reacties knaagden wel een beetje aan me. Waarom? Ze werden geplaatst op de pagina van de landelijke mantelzorg. Erger nog, deze mensen zijn mantelzorgers. Of hebben er in elk geval iets mee van doen.
Dat er vervolgens iemand heel hard kutcolumn roept en vervolgens een kudde hierop fanatiek op mee ja-knikt zonder zelf te lezen, vind ik vanuit deze hoek best wel erg.
Ik heb een vriendin, die strijd tegen kanker en ondanks alle tegenslag vecht en wint. Daarmee zeg ik niet dat ze de kanker verslaat, maar ze wint wel. Zij had kunnen kiezen om het verhaal zo zwart als de ziekte te laten worden, maar zij koos ervoor iets moois van te maken.
Haar man zorgt voor haar en vindt de hele situatie ook kut. Hij vindt het zelfs superkut. Gunt het niemand, is niet blij met de situatie en dat zal hij terecht ook overal laten merken. Maar hij zit ook niet bij de pakken neer. Onder het mom: je kan de tijd vol maken met mokken en zwartkijken of je kan het volmaken door te genieten van elkaar.
Daarom de schrik dat er mensen zijn die op een zorgplatform dusdanig ongenuanceerd ‘zwart’ reageren. Mensen in soortgelijke situaties als mijn vriendin of als ik… De man van ‘de zijlijn’ en voor het leven mantelzorger… maar afijn.
Mantelzorgers zouden er ook voor elkaar moeten zijn. Niet de grond inboren of er wat uitflappen. Deze groep verdrinkt duidelijk in de zorgen en/of de verdrietige kant. Terwijl er ondanks de zware kant waarover terecht geklaagd mag worden, er nog zo veel moois gedaan kan worden met de tijd die je hebt. Klagen mag best, maar dan wel wat genuanceerder. Of denk ik nu (weer) te positief? Ik zal het wel lezen in de reacties.