Klein vrede op aarde

Vaak zat ik de moskee in Mekka te wachten op de oproep tot het gebed. De moskee werd heel goed schoongemaakt met Dettol, dus overal rook je die geur. Ook werd er een allesreiniger gebruikt om de marmeren vloeren mee te dweilen. Als de mannetjes met groene pakken aan kwamen sjezen met hun bezems en trekkers dan moest alles en iedereen wijken. Ze droegen pakken zoals chirurgen in een Nederlands ziekenhuis en dat vond ik leuk om te zien. Ze maakten alles een soort van steriel. Natuurlijk deden ze dit niet tijdens het gebed, want dat zou een bonte boel worden met die gigantische mensenmassa.

Voordat ik ging bidden maakte ik weleens een praatje met een willekeurige vrouw uit een willekeurig land. De hele wereld was aanwezig in Mekka. Noem maar een land en je zag haar burgers rondlopen. Mijn bedevaart leek net een wereldreis. Ik keek mijn ogen uit naar de schepping van de schepper. Ik raakte ook ontroerd over hoeveel vrede ik elke dag aanschouwde. Vrede tussen zoveel bevolkingsgroepen. Een soort klein vrede op aarde.

Op een dag sprak ik een vrouw uit Soedan. We praatte arabisch met elkaar, zo konden we goed met elkaar communiceren. Ze vertelde dat iedereen die met haar was meegereisd iemand had verloren aan de oorlog in Soedan. Een broer, zus, vader of moeder. Iedereen was iemand kwijt. Ik moest denken aan het verlies van mijn broer. Tranen rolde over mijn wangen aan zijn herinnering. Haar verhaal versterkte mijn emoties.

Zij zei dat ik niet moest huilen. Ze zei alhamdolilah, dank aan God, die geeft en neemt. Hierbij hief ze haar handen naar de hemel. Ik kon dat sleutelwoord beamen omdat we allen reizigers zijn in deze wereld en niet weten wanneer onze reis zal eindigen en we moeten dankbaar blijven voor onze tijd en benutten. Ik zei wel: afscheid nemen van een dierbare is zwaar en gemis doet pijn.

Ze gaf me gelijk. Ik deelde een moment met een wildvreemde uit Soedan en dit deel ik met jullie. Je mag best verdrietig zijn als je iemand mist. Tijd heelt alle wonden, maar de liefde sterft niet. De liefde leeft en dit geeft gevoelens van gemis. Wel realiseerde ik me dat sommige mensen uit sommige landen veel meer moeten missen. We hebben het op bijna alle vlakken beter. De vraag is onze dankbaarheid groter? To be continued…