Jongeren zijn de toekomst (in de zorg)

Tegenwoordig als je een opleiding in de zorg doet zit je al snel met verplichte stages of als je het nog beter wilt doen, kun je de opleiding intern volgen bij een instelling. Maar wat als het bedrijf zich door bezuinigingen en de chronische onderbezetting het zich eigenlijk niet kan permitteren om je op te leiden? De tijd is er simpelweg niet en het enige wat de werkgever aan gaat is hoe veel poppetjes er op de vloer staan. Wat als je net van school komt, de motivatie hebt en eigenlijk dubbel en dwars de grond in wordt geboord door gemakzucht van je werkgever of de tekortkomingen van onze maatschappij. Ik bewandelde een interne opleiding in de ouderenzorg. Met heel mijn hart zie ik dat er voor de bewoners gezorgd wordt, dat de instelling in het hier en nu leeft maar niet investeert in de toekomst. Wanneer je de grote verantwoordelijkheid neemt om leerlingen aan te nemen, zijn zij meer dan diegenen die de minder leuke klusjes opknappen. Als leerling werd ik aan mijn lot overgelaten, bekritiseerd en vernederd door collega’s over handelingen die ik nog niet goed onder de knie had. De persoon die mij zou begeleiden tijdens mijn studie heeft mij geen één keer opgezocht op de afdeling. Gek genoeg is dat dan ook de persoon die jouw voortgang moet beoordelen. Ook ik was deel van de onderbezetting: een leerling in de eerste weken gelijk voor vol meetellen, twee vaste krachten en één leerling op 30 bewoners. Begrijp mij niet verkeerd, de zorg is een zware sector. Ik wist waar ik voor tekende, maar ergens had ik gehoopt dat ik ook voor menselijkheid had getekend en dat zag ik vaak niet terug. We lezen vaak over de uitstroom in de zorg, de toename van vacatures. Ik vind dat dat we ook eens moeten lezen hoe onaantrekkelijk deze sector wordt gemaakt van binnenuit.