Inburgeren

Spijkenisse Metro Centrum. Je haalt koffie en steekt een peuk aan. De metro gaat over 2 minuten maar het kan je niet zoveel schelen. De afspraak die je had heb je al gemist dus je kan net zo goed genieten van een moment rust. Gaat dat hier überhaupt wel? Het is zeker geen mooi station. De tegels zijn in geen 10 jaar schoongemaakt en het informatiebord is ermee gekapt “Geen informatie beschikbaar”. Het half kapotte (zie aanhalingstekens) neon bord van Bakk(erij) (D)Ilay staart naar je en smeekt om reparatie maar je weet dat dat nooit gaat gebeuren. Er is geen glimlach te bekennen. Een oude man staat in de hoek al 5 minuten vooruit te kijken alsof of de dood hem staat op te wachten. Wat jongeren doen hun best om stoer te lijken. Allemaal opgeslokt door een zelfbenoemde metropool alleen om weer uitgespuugd te worden. Zo voelt het. Alsof je in de afgetrapte schoenen van je oudere broer staat. Zo te zien voelt iedereen zich hier zo. Achter gelaten door valse beloftes. Ik heb honger en geen geld om een broodje te kopen. Toch sta ik met een brede grijns op mijn gezicht. Want ik realiseer me dat ik voor het eerst in mijn leven in het Nederlands heb geschreven.