Ik eet graag alleen mijn lunch.

Goed, de titel zegt het eigenlijk al, maar ik vind het zeker niet erg om dit nog een keer te herhalen: ik vind het echt dikke prima om alleen mijn lunch te eten. Ongeacht of dit op werk is, of dat ik ergens in een restaurantje alleen zit te knabbelen aan mijn hotwings.

Alleen eten gaat niet meer over isolatie. Het gaat om tijd met jezelf doorbrengen en niet geforceerd smal talks hoeven te doen met Gerda over haar nieuwe goudvis. Ik heb niks tegen Gerda en haar goudvis, maar soms is alleen zijn toch even chill. Vooral als je acht uur lang achter je bureau moet zitten, met negen andere collega’s. Ik durf de term ‘self-care’ niet aan te gebruiken, maar kom op.. You just saved yourself from Gerda.

Daarnaast is alleen eten fijn, omdat je lekker zelf kan kiezen waar (!) je gaat eten en hoe lang je er blijft zitten. Je houdt dus alleen maar rekening met jezelf. Is dat niet heerlijk? En toch zijn er genoeg mensen die je maar scheef aankijken als je zegt dat je wel eens alleen eet. Of nog erger, van die mensen die je dan raar aankijken alsof je een patatje sneu aan het wegstoppen bent. Ik hou gewoon van friet met extra mayo oké, niks vreemds aan.

Last but not least, is het soms ook gewoon nodig. Als je tussen twee taken door nog maar een uurtje de tijd hebt, ga je die niet verspillen aan het bellen van al je vrienden of ze met je gaan lunchen. Nee, je zoekt naar de eerste beste zaak en gaat er lekker genieten.

Dit geldt niet alleen voor alleen lunch, nee, dit kan namelijk ook ontbijt of avond eten zijn. of doe eens gek!! Alleen naar de bios? Naar een museum? Alleen shoppen? Why not? De eerste stap naar zelfontplooiing blijft uiteindelijk om uit je comfort zone te stappen. Hoe cliché dat ook mag zijn.

Nou, genoeg voor vandaag. Straks ben ik nog te laat voor de film (waar ik alleen naartoe ga, ja).