How sweet, een column uit Detroit

‘Hey honey, where have you been? I missed you!’ Ik sta aan de kassa bij de plaatselijke supermarkt en ben net terug van drie weken familiebezoek in Nederland. Gelukkig, want ze dacht dat ik voorgoed terug was naar Amsterdam. Dat ik niet uit Amsterdam kom, maar uit Eindhoven, laat ik maar even in het midden.

Het valt namelijk niet mee om een gemiddelde Amerikaan uit te leggen dat Nederland een land is in Europa, dat niet in Scandinavië ligt en waar ze geen Duits spreken. Maar ‘no hard feelings’, want een gemiddelde Nederlander weet ook niet dat South Dakota in het noorden van de VS ligt en dat de hoofdstad luistert naar de naam Pierre. Amsterdam kennen ze meestal wel en dan beginnen ze vaak een beetje te glunderen. Dat ik niet dagelijks cannabis gebruik, vinden ze dan vreemd, maar oké, soms laat ik ze ook in die waan.

Achter me in de rij staat een vrouw, die breder is dan lang, met een plastic blokje op haar blote arm geprikt; duidelijk niet als versiering bedoeld. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn fatsoen en zoals een goede Nederlander betaamt, vraag ik haar vrij direct – elders in de wereld noemen ze dit brutaal – waar het toe dient. Suikerziekte. ‘Geen diabetes 2, maar 1,’ zegt ze er snel bij. Aangeboren dus. Als ze straks thuis komt, moet ze er weer insuline in spuiten.

Ondertussen laadt ze haar ‘processed food’ op de band. Geen enkele verwijzing naar iets dat ooit heeft geleefd. Alles keurig en kleurrijk verpakt en voor de op ‘convenience’ gerichte Amerikaan te bereiden met één druk op de magnetron knop. Overal zit voldoende suiker of high-fructose corn syrup in, zodat de oorspronkelijke smaak niet teveel naar voren komt.

Ze ziet me kijken en zegt dat ze boodschappen doet voor een zieke vriendin. Ik zeg ‘how sweet’ maar denk ‘daar zal ze lekker van opknappen’. Ik begin me al aardig thuis te voelen in Amerika.

Mijn boodschappen zijn inmiddels door de inpakker netjes in mijn zelf meegebrachte tassen gepakt. Het was even wennen voor hem in het begin, want hier stoppen ze boodschappen nog steeds het liefst in 20 plastic zakjes. Hij zet mijn tassen in mijn karretje en zegt: ‘Have a beautiful rest of your day, sweetheart!’