Hoop

Op een ochtend in september staan twee twintigers op het punt om naar hun werk te gaan. De ene stopt zijn laptop en een appel in zijn tas, de andere steekt een wapen tussen zijn broekband. Ze zijn er klaar voor: de ene voor zijn PowerPoint-presentatie en de andere voor een moordaanslag.

Zo’n twintig tot vijfentwintig jaar eerder moeten er twee zwangere vrouwen hebben rondgelopen. Na negen maanden bevielen zij van twee jongetjes. Onbevangen keken de twee de wereld in. Blanco en afhankelijk van ouders en omstandigheden stonden ze aan de start van het leven: puur en beloftevol.

Er bestaat een kans dat in een van de twee wiegjes een geboren psychopaat zijn luier vol poepte. Een klein mannetje dat als gevolg van een afwijking in zijn brein gevoel en een geweten ontbeerde. Met verminderd vermogen tot empathie dat in het ergste geval zou kunnen leiden tot het gebruik van rücksichtslos geweld. Zelfs dan feitelijk buiten zijn schuld gedoemd op te groeien voor galg en rad.

Hoe oneerlijk is het wanneer een kind opgroeit in een al dan niet gebroken gezin waarin volwassenen om welke reden dan ook niet in staat zijn tot opvoeden. Wanneer de persoonlijke omstandigheden en een gebrek aan middelen een gezonde ontwikkeling volledig in de war schoppen.

Mijn voorkeur gaat absoluut uit naar de jongeman met zijn PowerPoint-presentatie. Mijn afschuw valt geheel en al ten deel aan de nietsontziende moordenaar. Een slechte jeugd of stoornis verschaft iemand niet het recht te beschikken over leven en dood.

En toch had ik die jongen met het wapen de laptop en de appel gegund. Dat was niet alleen voor hem beter, maar voor de gehele maatschappij. Overduidelijk komt de hulp voor hem te laat.

Mijn hoop gaat uit naar de kinderen die in instabiele, onveilige of anderszins ongunstige omstandigheden geboren worden. Dat de signalen die al vroeg wijzen op onwenselijk, grensoverschrijdend gedrag opgepikt worden door de juiste mensen. En niet door de verkeerde.