Het lef te leven

De trein was vol naar Arnhem. Een jonge man slecht ter been. Ik stond op om plaats te maken. Na Veenendaal was er de jonge vrouw uit Nijmegen met de rode trui. "Wil je even zitten?" Ik zei: "Ja, eigenlijk wel. Ik ben net 12 weken geleden bevallen dus even zitten is wel fijn. Bedankt!" "Joh, gefeliciteerd" zei ze de jonge vrouw en haar vriendin knikte ook. We kletsen gedrieën kort over mijn dochtertje tot in Ede haar vriendin de trein verliet. Ze kwam naast me zitten. "Mag ik je nog wat vragen? Vind je het goed als ik met jou meereis? Ik heb zo’n kaartje gekocht maar dan moet je met iemand meereizen. Ik heb geen studentenOV meer dus dan doe ik het vaak zo." "Ja prima", zei ik. "Fijn". Ze vertelt over hoe ze dus vaker mensen gewoon vraagt. Soms zeggen ze nee. Soms zegt iemand ja, maar zeggen ze als ze uitstappen dat ze het toch niet fijn vonden. "Ik denk dan joh, zeg gewoon meteen nee dan vraag ik een volgende". Ik denk: wat een leuk mens. Ze vertelt over haar studie die ze gepauzeerd heeft als ik er naar vraag. "Maatschappelijk werk en dienstverlening." Maarja, ze had geen stage gevonden. Nouja, eigenlijk wist ze niet zo goed waar ze dat wilde lopen. Nouja, ze wist het ook weer wel, maar ze was te laat geweest met brieven sturen. Ze snapte toen wel dat niemand haar nog kon aannemen. "Ik moet maar weer eens een brief sturen", zegt ze tegen zichzelf, "ik zet het meteen op mijn to do lijst. Ik zou het echt eens moeten doen." Ik vraag waar ze stage zou willen lopen. "Sociaal Wijkteam, lekker met diversiteit. Ik weet niet of het wat voor me is hoor. Maar dat lijkt me wel wat. Ik heb de brief ook al wel klaar. Maar ik moet er nog wat aan aanpassen. Ben gewoon heel perfectionistisch denk ik. Of faalangst ofzo." En ze duikt een beetje in elkaar. Ik zeg: "Verstuur die brief gewoon. Het is net als in de trein, soms krijg je nee, soms krijg je ja. Perfect bestaat niet, het is nooit af. Je moet het gewoon willen." "Ja. Ja, je hebt gelijk. Ik moet het gewoon even doen. Volgende week misschien…" Ik moet de trein uit. Ze wenst me succes met de opvoeding. Ik stap op de fiets en denk: dappere, vrolijke, stoere vrouw met rode trui. Jij durft en vraagt, je bent direct en sociaal en kan de wereld aan. Zeg ja tegen jezelf en laat mensen ja tegen jou zeggen. Heb het lef te leven en te vallen en te falen. Stuur die brief of ga gewoon langs. En mensen, neem haar alsjeblieft aan. Daar wordt je werk alleen maar leuker van en de mensen die ze helpt worden onvermijdelijk geraakt.