Gezellig, een column uit Detroit

Nice earrings, cute dog, your son is such an amazing soccer player, I like your accent. Ik praat met een moeder over het strakke voetbalschema van onze zonen, maar ze gooit binnen elke zin een complimentje naar mijn hoofd. Dan begint ze te gillen, haar zoon komt in actie. Hij rent als een bezetene met de bal naar voren en passeert twee tegenstanders. Vervolgens rent hij zo hard door dat hij met bal en al achter de achterlijn belandt.

Zeggen we in Nederland dan ‘jammer’, hier roepen ze: nice try! Op zich goed, maar je kunt ook te ver gaan. Het kind krijgt een staande ovatie van een stralende moeder. En ook de andere ouders en de coach laten hem voelen alsof hij de nieuwe Messi is. Ik vraag me af of dit goed is voor zijn zelfbeeld, maar tegelijkertijd bekruipt me het nare gevoel dat we in Nederland misschien niet positief genoeg naar elkaar zijn. Mijn zoon heeft net drie keer gescoord en ik heb alleen even in mijn handen geklapt en ‘netjes’ gezegd. En het voelde daarnet eerlijk gezegd best lekker om overladen te worden met complimentjes.

We winnen de wedstrijd, wat niet onbelangrijk is voor het imago van de school. Morgen zal de naam van mijn zoon tijdens het laatste lesuur worden omgeroepen, zodat iedereen weet dat hij drie keer heeft gescoord voor de West Hills Warriors.

Een week later zie ik de moeder in kwestie weer langs de lijn staan. Ze staat met een andere ouder te praten. Ik loop langs met mijn hond en wil goedendag zeggen, dus ik zeg: Hi, how are you. Voor alle duidelijkheid, dit is geen vraag maar een groet, want je wil niet echt weten hoe het met iemand gaat die je niet of nauwelijks kent. Je groet dan terug met I’m good, how are you. Good is goed, maar excellent of wonderful klinkt beter.

Ze antwoordt niet, dus ik zeg het nog een keer en probeer oogcontact te krijgen met mijn nieuwe ‘friend’ – wat overigens geen vriend is maar een kennis, maar daar hebben ze in Amerika geen woord voor. Ze is echter te druk met haar small talk en het lijkt of ze me niet herkent. Gezellig, denk je dan, maar dat woord kennen ze hier ook niet, dus ik neem het haar niet kwalijk.

Tja, dat is even slikken, maar als je naar een ander land emigreert weet je dat alles anders is, een beetje of heel erg. En gelukkig ben ik positief van aard, dus ga ik ‘gezellig’ bij een andere moeder staan en ‘vraag’ hoe het met haar gaat. Ze groet me terug. Nog verwonderd over wat er net is gebeurd, zeg ik wonderful…