Don’t grow up, it’s a trap

Ik zit buiten en doe helemaal niets. Ik staar gewoon wat voor me uit als ik plotseling een beer zie. En nee, geen beer(en) op de weg maar in de lucht. Echt, ik zweer het, hij ligt op zijn rug en hij zweeft. Hij heeft nog net niet zijn voorpoten onder zijn kop maar hij ligt heerlijk te relaxen terwijl hij langzaam voorbij zweeft. Vlak achter hem zie ik een mol met een heel ondeugend koppie. En het is niet zomaar een mol, deze heeft vleugels… een speciaal soort misschien? Ik doop hem Johnny de gevleugelde Mol. Niet veel later verschijnt er een grote donkere pelikaan boven hen, zeg maar gerust een reuzenpelikaan! Hij of zij is namelijk groter dan de beer en de mol bij elkaar. Hoe is het mogelijk?! Maar de beer lijkt niet bang en zweeft rustig verder, genietend van het zonnetje, net als ik. Het is zes uur, ik ben net thuis en wat een heerlijke zonnestralen voel ik nog op mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen even maar wil toch wel zien wat er boven mij allemaal gebeurt dus ik open ze weer. De reuzenpelikaan is inmiddels nergens meer te bekennen, die vogel is blijkbaar gevlogen. En de mol….nou ja zeg, die is ineens getransformeerd tot een soort van dromedaris. En dat allemaal in die korte tijd dat ik mijn ogen dicht had. Dan zie ik plots een enge krokodil aankomen, hij heeft zijn bek al flink open gesperd, mogelijk om meneer de beer als avondmaal te gaan verorberen? Gelukkig heeft die nog een flinke voorsprong. En daar, in de verte, zie ik ineens een mij welbekend mansfiguur, compleet met knotje. Hoe kan dat nou? Moet die nu niet op zijn werk zijn? En verbeeld ik me dat nou of knipoogt hij naar me terwijl hij prinsheerlijk op die wolk zit? Zou hij de nietsvermoedende beer gaan redden van de hongerige krokodil? Wat een held! Vandaar natuurlijk die knipoog, hij wil even de macho uithangen en mij laten zien hoe dapper hij is. ‘Nou, zet um op prins Knotje!’ Wat een avonturen weer daar boven in de lucht.

Ik hou van wolken, kan er eindeloos naar kijken. Maar ik ben dan ook een dromer en volgens sommigen nog altijd “een groot kind”. Ik dans, zing, spring, schaterlach, geloof nog in sprookjes en heb geen enkele intentie om dit te veranderen. I refuse to grow up!
Zouden veel volwassenen nog op deze manier naar de wolken kijken, er allerlei figuren in ontdekken en daar vervolgens hele verhalen van maken? Zo niet, probeer het dan eens. Het kost niets, werkt heel rustgevend en tovert geheid een lach op je gezicht. En lachen is zó gezond! 🙂