Dag Trein

Dag trein. Doei. Na meer dan zes jaar dagelijks met de trein te hebben gereisd, is het nu bijna voorbij. Met het aangaan van een nieuwe uitdaging, hoeft het niet meer. Binnenkort kan ik fluitend op de fiets naar mijn nieuwe werkgever. Super relaxed natuurlijk, met de fiets in plaats van de trein naar mijn werk gaan, maar ik ga het forenzenbestaan missen. Echt waar. Met de NS reizen is namelijk nooit saai geweest. Sterker nog, vaak begon de dag met een verrassing. Een treinvertraging, naar het verkeerde spoor geleid worden, treinen die om onverklaarbare redenen niet meer vertrokken of die wel vertrokken maar halverwege rechtsomkeert maakten. Ik heb het allemaal wel ‘s meegemaakt.

Desondanks; linksom, rechtsom ben ik altijd op mijn werk gekomen. Weliswaar wat te laat, maar ach, ik had altijd wel een goed verhaal. Over een toeristische route die ik moest nemen of medepassagiers die ik had ontmoet. De NS weet de mensen te verbroederen wanneer de reis niet volgens plan verloopt.

Naast de wekelijkse terugkerende spoortoestanden mocht ik in de coupe vaak genoeg deel uitmaken van interessante gezelschappen. Waarbij een gesprek van twee jongens mij nog goed bijstaat. De ene ging de ander uitleggen wat er op 3 oktober in Leiden stond te gebeuren. "Weet jij niet wat er op 3 oktober in Leiden is?” Het gezicht vol ongeloof. “Dan is het Leidens Ontzet! Een ware zombie-apocalyps man!" In detail werden ze omschreven; de zombie-Leidenaren. Een aflevering van "The Walking Dead" zou erbij verbleken. Grinnikend zat ik ernaast. Spontaan kreeg ik weer zin in dit volksfeest.

Maar wat ik het meest ga missen is het tijdsbestek wanneer de reis volledig volgens plan verloopt, en ik even mijn "zen" moment kan pakken. Na de race tegen de klok van opstaan, ontbijten, kids wegbrengen naar school, fiets wegzetten, kan ik eindelijk neerploffen op een tweezits in de coupe. Ondertussen had ik mijn Metro krantje al mee gegrist. En de verdwaasde treinreizigers bij de poortjes ontweken. Het moment van zitten en het krantje kunnen lezen (met name op vrijdagochtend de column van James Worthy destijds) is altijd een genietmoment geweest. Het naar buiten staren, landschappen voorbij zien trekken, geen telefoon, even helemaal niks, stilte in de stilte coupe (het kan) en mijn gedachten tot rust laten komen, om de drukte van de dag achter mij te laten, voor even… dat ga ik missen.