Caramello topmodello

Een norm nastreven. Is dat haalbaar? Zijn we niet gewoon allemaal anders? Is dat niet onze zegen en ons probleem tegelijk? Terwijl ik dit schrijf en net Linda Meiden heb weggelegd (als 30 jarige, ik las onlangs dat het voor vrouwen tot 28 is maar hey, ik ben denk ik anders) word ik op het Italiaanse Sardinië omringd door allerlei caramello topmodello’s. Ik kijk naar mijn witte lichaam en slaak een klein zuchtje. Onzeker ben ik niet zo vaak. Maar soms voelt het ook alsof het niet meer mag, onzeker zijn.

Bodypositivity viert hoogtij en ieder lichaam wordt omarmt. Toch duiken we met z’n allen in de sportschool en squatten we er wat af. Koekjes halen doen we niet meer want; al die suikers hè. Bakken in de zon is not done maar die melk flessen onder een witte jurk; what is she thinking?! Drie á vier keer per week bekijk ik work-out video’s op The Gram om weer inspiratie op te doen voor een creatieve gymsessie om vervolgens me in éénzelfde sporttenue te hijsen als de insta influencers die ik volg. Om vervolgens dáárna in de spiegel te constateren dat het tóch anders staat. Mijn spiegelbeeld correspondeert niet met wat mijn hersenen geregistreerd hebben als een normaal lichaam.

Hier op Sardinië gebeurt er een beetje hetzelfde. Mijn witte huid steekt af bij deze karamel-kleurige dames en het Italiaanse broodje dat ik heb gegeten zorgt voor een bol buikje. Bij de caramello topmodello’s lijken de broodjes geen effect te hebben. Ik aai even over het bolletje en vraag me af of ik dat met liefde of afkeer deed. Dan zie ik mijn roze hysterische bikini met bloemen. Mijn lila teennagels en mijn lichtblauwe zonnebril met gouden krulletjes. Mijn vriend die op een van mijn zebraprint handdoeken en de ring die ik speciaal, en uniek liet ontwerpen. Wat zeik ik nou? Ik streef toch naar dat individuele, naar uniek zijn, authenticiteit? Waarom willen we dan als het op lichamen aankomt allemaal hetzelfde zijn? Mijn witte tijgerstrepen op mijn heupen glanzen in de zon terwijl ik zie dat mijn huid langzaam transformeert van créme-kleurig naar licht-beige.

Als ik nou gewoon die licht beige mevrouw ben die Linda Meiden leest terwijl ze te oud is, met lila teennagels. Als ik nou gewoon haar ben, mezelf ben. Dan ben jij gewoon JIJ.

Oké?