Weet je nog toen je naar de Amazone ging?

We doen even de #flashbackfriday en gaan terug naar zo’n 10 jaar geleden. Een tijd waarin ik vaak met vriendinnen door de stad wandelde en vrij slecht was in nee zeggen. Beleefdheid was namelijk belangrijker dan eerlijkheid. Destijds niet wetende dat die twee prima samen kunnen gaan.

Afijn. Het was zo’n middag waarop ik met een vriendin door de winkelstraten sjokte, toen een ontzettend aardig, maar ook vreselijk irritant WNF-meisje me aansprak. Uiteraard zei ik dat ik tijd had en daar stond ik dan. Gegijzeld. Te luisteren naar een tragisch verhaal over hoe het Amazonegebied naar de haaien ging. Of ik wellicht een maandelijkse donatie wilde doen, zodat dit proces gestopt, of in ieder geval vertraagd werd.

Dit niet-nee-durven-zeggen-meisje dacht, laten we eens oefenen! Dus ik zei: ‘Nee, want ik ben aan het sparen.’ Enorm goed argument vond ik zelf. Echter vond het aardige, irritante WNF-meisje dat minder en bracht het tegenargument dat zelfs 1 euro per maand voldoende was. Na 10 minuten met haar gepraat te hebben, waarbij mijn argument blijkbaar niet werkte, voelde ik me dusdanig klemgezet, dat ik vertelde dat ik niet kon doneren, omdat ik juist aan het sparen was voor een reis naar het Amazonegebied! Om al die tragiek zelf te bekijken en daar het échte werk te kunnen verrichten. Oké, daar had het WNF-meisje niet van terug en ik werd vrijgelaten.

Och och wat was deze meid trots op zichzelf. Het was me gelukt! Weliswaar met een leugen, want ik had geen enkele ambitie om die kant op te gaan en tot op heden ben ik op veel mooie plekken geweest, maar nog steeds niet in de Amazone. Maar toch, ik mocht mijn maandelijkse bijdrage houden.

Lange tijd is dit een hilarisch verhaal geweest over hoe ik geen nee durfde te zeggen. Inmiddels kan ik beleefd en eerlijk tegen deze hardwerkende goede-doelen-proppers zeggen dat ik geen tijd heb. En denk ik nu met mixed feelings terug aan deze middag. Ikzelf ben er beter van geworden, want ik kan nu nee zeggen. Maar de wereld niet.

Had het gescheeld als ik dit WNF-meisje aan haar targets had geholpen? Had het gescheeld als ik daadwerkelijk was gaan sparen voor een reis naar het Amazone-gebied en daar heen was gegaan? Vast niet. Maar dit verhaal is nu niet meer louter een grappige anekdote. Het is een voorbeeld van hoe belangrijk het werk van dit WNF-meisje nou eigenlijk was. Toen al was de Amazone niet belangrijk genoeg. En nu blijkbaar nog steeds niet. Zojuist toch maar even een donatie gedaan.