Leven in de huidige maatschappij

Hoe vind je aansluiting in een maatschappij die gefixeerd lijkt te zijn op patronen, geld, uiterlijke schoonheid, materialisme en individualisme? Hoe vind je aansluiting in een wereld van Netflix, Instagram en Whatsapp? Hoe vind je aansluiting binnen een maatschappij die niet aansluit bij je eigen levensstijl?
Ik heb geen Netflix of Instagram en zou het liefst op blote voeten lopen en leven met zo min mogelijk geld. Maar waar blijven we dan tussen de rest? Ik weet het niet. Het zal moeten blijken.

Ik zit in de trein. Als ik uit het raam kijk, zie ik een weg vol met allemaal verschillende auto’s. Al lijken ze soms identiek, geen is er exact hetzelfde. De ene auto gaat rechtdoor, hij kiest voor de weg waar de meeste anderen hem trouw zullen volgen. Dan slaat er uit deze hele rij auto’s één linksaf. Deze auto kiest voor een andere, eigen weg. Een weg die uniek en onbekend, maar niet verkeerd is. Misschien is deze weg sneller? Of rijdt hij toch echt om voor hij zijn bestemming zal bereiken?

Bovendien zijn er overeenkomsten tussen de diverse wegen die al deze auto’s kiezen.

Soms lijkt dit niet het geval, maar alle wegen hebben bochten, hoeken en drempels. Bochten die het leven een hele andere wending geven. Soms zijn ze verwacht, je zag ze aankomen. Soms zijn ze onverwacht, je zag ze niet toen je bewust of onbewust koos voor deze weg. Daarop volgend een drempel, die er voor zorgt dat je een stapje terug moet doen. Je moet remmen. Soms heel hard, soms een klein beetje.

Ook heeft bijna iedere weg stoplichten. Sommigen zijn groen: vrijwel alles gaat goed en je komt op een constant tempo vooruit.
Soms wordt hij plotseling oranje: je wordt ingehaald door voorbijgangers voor wie het stoplicht wel groen bleef.
Soms worden stoplichten rood: het enige wat je kunt is stoppen, je staat even stil. Je moét een stap terug.

Binnen de huidige maatschappij lijkt het zo te zijn dat alle stoplichten op groen moeten staan of rijden we door bij rood, worden drempels bereden zonder te remmen en wringen we ons door bochten waar we eigenlijk helemaal niet door moeten willen.
Leven we nog voor een ander, of leven we enkel voor onszelf? Voor het beeld dat anderen van ons zouden moeten hebben?

Soms is een rood stoplicht nodig om je te beseffen dat je dankbaar mag zijn voor de groene lichtjes zoals de natuur, een pure JIJ en de naasten om je heen.

Een leven zonder bochten, drempels en stoplichten bestaat niét. Al lijkt dat soms wel zo van de buitenkant. DURF echt te zijn.