Iedereen een eerlijk profiel bij CO2-voetafdruk?

Als ik de supermarkt binnenloop, zie ik veel commotie. Draaiende camera’s rondom kinderen en een strenge regisseur die aanwijzingen geeft aan de volwassen mensen eromheen. Ik herken ze niet, dus denk dat het betaalde acteurs zijn. Als ik hoor dat de opnames over het milieu gaan, versnel ik mijn pas om de producten te pakken die ik van tevoren zorgvuldig heb uitgezocht.

Boodschappen doen is momenteel een grote uitdaging. Vijftig euro budget per week is vooral pijnlijk om te zien welke producten anderen juist wel kunnen kopen. Zalm, croissants, avocado’s of een Italiaanse kaas kan ik mijn kinderen momenteel niet laten proeven.

Vaak gaat verlangen over dingen die net niet haalbaar zijn. Max vakantieman, Bed&Breakfast, We zijn er bijna & Red mijn vakantie slaan we dit seizoen over.

Door de verhoogde energierekening dit jaar, zit vakantie er momenteel niet in. We proberen ook nog een klein bedrag te sparen omdat we vrezen dat de klimaatrekening in eerste instantie door ons moet worden betaald.

Naast veel reclames over last-minute vakanties valt me ineens een commercial van het WNF op, die is opgenomen in ‘mijn’ supermarkt. De kinderen pleiten voor meer bewustzijn tijdens het boodschappen doen omdat een betere wereld bij jezelf begint.

Hardop vraag ik me het volgende af:
Is klimaatbewust boodschappen doen, altijd een echte keuze?

In hoeverre is het ethisch te verantwoorden dat kinderen worden ingezet in reclames, om in te spelen op onze klimaatgevoelens?

In hoeverre mag een supermarkt het podium zijn van dit toneel? Een toch redelijk openbare en unieke plek waar alle verschillende lagen van de samenleving zich nog mengen?

En wat wordt de volgende scène in deze klimaatsoap? Krijgen we een plofkipkoopjeskliklijn? Of introduceren we de biokaasbonuskaart?

‘51,04 euro mevrouw’, zegt de caissière.
Er staat een grote rij achter me. Ik voel mijn lichaam tintelen. Mijn gezicht wordt warm. Ik hoop dat ik nog wat klein geld heb, maar vrees het ergste. 0,55 cent kan ik nog extra vinden.
‘Kan ik hier iets van 1 euro achterlaten?’, vraag ik zachtjes.

Ik durf niet achterom in de rij te kijken want schaamte overheerst. Ik loop snel naar huis. Een auto heb ik niet. Een vliegreis lukt mij niet. Ik doe een warme trui aan en laat de verwarming uit. Volgens mij valt mijn CO2- voetafdruk nog best mee. Een beter milieu begint bij jezelf……