De muziek door de ogen van Rutger Hauer!

Er staat een karakteristieke man. Hij kijkt naar wat er gebeurt. Hij kijkt naar de wereld. Hij zwijgt. Hij schudt beheerst, maar duidelijk afkeurend zijn hoofd. Zijn ziel is duidelijk als spiegel, zichtbaar in zijn ogen.

Hij ziet een B-film in België waar Imanuelle Grives voorbereidingen treft op haar nieuwe rol als drugshandelaar. Om zich maximaal te kunnen inleven heeft ze drugs gekocht. Veel drugs. Heel veel verschillende soorten drugs.

De man kijkt onaantastbaar streng en oordeelt met zijn ogen door één keer te knipperen.

Hij denkt ook na over de gruwelijke film die er ooit gaat komen over het leven van Jeffrey Epstein. Hij hoopt dat deze film voorlopig niet wordt opgenomen, zoals veel hoofdrolspelers van deze drama-film juist hopen. Het liefste worden alle misstanden duidelijk en worden alle betrokkenen eerlijk berecht.

De man met de ijzeren blik blijft onaantastbaar naar de situatie kijken. In de rimpels op zijn gelaat zie je de hoop dat de hoofdrolspeler zich minder gaat inleven en voorbereiden dan onze Imanuelle Grives. Het is meer dan veertig graden Celsius. De oude man transpireert slechts één traan uit zijn ijsblauwe rechteroog.

Ineens klinkt er melancholische muziek om de man heen. Het is niet direct duidelijk om welke muziek het gaat, maar het heeft een ontwapenende werking op hem en de omgeving. De muziek komt vanuit het bos waar hij naar toe loopt. Zijn aandacht richt zich ineens op een bepaalde plek. Een plek bij een boom.

Als je dichterbij de boom komt waar de man zijn blik aan gunt, dan zie je de brandhaartjes. De microscopische scheermesjes van de eikenprocessierups.

Het verschil tussen een brandhaartje en brandhaardje is immens. Maar als je goed kijkt zijn er ook veel overeenkomsten. Kijken is misschien niet het juiste woord. Zien wel. Hij praat door te kijken. Hij praat door te zien. Wijsheid zit niet altijd in woorden. Het liefste zou hij de brandhaard willen blussen met zijn ijsblauwe ogen.

Een glinstering maakt plaats voor de ernst. Want er is altijd iemand die begint de applaudisseren op het verkeerde moment. Er is altijd een actrice die een voorbereiding net iets te serieus neemt. En er is altijd een burgermoeder die het net op het verkeerde moment voor haar zoon opneemt.

Ik mis de muziek door de ogen van Rutger Hauer……..