Schoenmaat

Otis staarde altijd naar zijn schoenen
Nooit keek hij omhoog of opzij
Zijn blik zat verstrikt in zijn veters
Die hem moesten behoeden voor een struikelpartij

Wat waren zijn schoenen toch prachtig
Ze brachten hem overal heen
Naar bergen, kastelen en meren
Al zag hij alleen maar zijn teen

Pas ’s avonds dan trok hij ze uit
Hij poetste het vuil van het leer
Daarna legde hij ze heel zachtjes
Op een kussentje naast zich neer

De dagen die gingen voorbij
En Otis die groeide heel snel
Zijn mouwen werden te kort
Zijn broeken zaten te knel

Zo was het moment daar gekomen
Wat was onze Otis ontdaan
Vol ongeloof keek hij naar boven
Zijn schoenmaat was verloren gegaan