Pointing out the obvious

Zappend langs verschillende zenders kom ik onherroepelijk uit bij commercials. Ik heb geen probleem met commercials, maar wel met commercials die blijkbaar uitgaan van een doelgroep met het IQ van een chimpansee.
Een goedbedoelde tv-spot van de maag-lever-darmstichting. Gewone mensen worden getoond met een bord met daarop een boodschap. Hoewel ik vermoed dat deze mensen waarschijnlijk kunnen spreken, wordt er tijd bespaard met de borden. Prima. Tot dusver niets aan de hand. Totdat er op het einde van de commercial de volgende zin wordt uitgesproken: ‘spijsvertering, jij hebt er ook één.’
Ik ben werkelijk met stomheid geslagen. Niet om de inhoud van de boodschap. Ik ben me na 37 jaar geleefd te hebben inmiddels terdege bewust van het feit dat ik (liefst dagelijks) moet plassen en poepen (meestal leer je dat rond je 4e levensjaar). Wel om de take home-message van deze spot (doorgaans de laatste zin) dat dit ook bij mij het geval is. Alsof je tandarts je tijdens je jaarlijkse controle verrast met het nieuws dat je tanden in je mond hebt. Of een cardioloog die je vertelt dat je wel degelijk een hart hebt.
Een ander voorbeeld. Dramatisch muziekje, en een ongeïdentificeerd object waar mannen met priemende ogen iets vanaf lijken te schaven. Tot dusver wederom niets aan de hand. Totdat uit mijn tv schalt: ‘bij Mazda maken we geen auto’s, we creëren ze.’ Een snelle Google-opdracht leert mij dat de definitie van creëren ‘iets maken’ betekent. Oké, dus Mazda wil mij vertellen dat ze auto’s maken. Nee, zelfs creëren. Het is het verschil tussen boontjes eten of verse sperzieboontjes op het menu hebben. Het verschil tussen een poetsvrouw of een interieurverzorgster. Een telefoniste of een officemanager.
Vitaepro: ‘met gedocumenteerde ingrediënten voor spieren en gewrichten.’ Wat zoveel betekent als: er zitten niet alleen ingrediënten in, we hebben ze ook in een document gezet!
Waarschijnlijk werkt dit. Anders zouden ze dit niet doen. Maar echt…..?!