Plek afbakenen?

Vrijdagochtend, ik stap de trein in en zoek een vrij plekje naast het raam. Mijn rugzak neem ik op schoot, nee zet hem niet naast mij neer zoals ik vaker zie gebeuren en waar ik mij dan aan erger. Het afbakenen van de plek naast je, zodat niemand naast je gaat zitten. Je rustig kunt zitten, ongestoord naar buiten kijken, lezen. Maar ja wanneer iedereen dat doet, word het lastig voor andere mensen om ook een plekje te zoeken. Wanneer we allemaal alleen aan ons zelf denken, is er nog minder ruimte in een trein, die meestal toch al zo vol zit. Nee, ik wil niet zo zijn en daarom was de plek naast mij leeg en toegankelijk vanochtend, voor de dame die naast mij neer plofte.

Ik las rustig verder. Merkte wel wat onrust naast mij. Een elleboog die op zij ging, mij raakte. Ik keek op zij en zag dat de vrouw zich aan het opmaken was. Een bekend fenomeen in de trein. Waarom doen ze dit niet gewoon thuis? Poederen, mascara aanbrengen, lippenstiften, zelfs nagels schoonmaken en lakken! Vandaag werd er naast mij gewerkt met foundation. De dame naast mij spoot fanatiek met haar flesje. De camouflage voor haar gelaat kwam niet alleen op haar terecht, maar ook op mijn jas. Bruine smurrie! Bah! Ik keek haar aan, verontwaardigd. Ze probeerde nog weg te kijken, gewoon door te gaan, maar ze zag dat mijn blik boekdelen sprak, waarop er zachtjes een ‘sorry’ uitkwam.

Ik zei, pardon, je bevuilt mij en je gaat gewoon verder, dit doe je toch niet? Ze keek mij aan en vroeg of ik soms een nieuwe jas van haar wilde of zo, dat ze toch sorry had gezegd.
Ze bleef zichzelf goed praten. Ik vroeg haar op te houden, er mee te stoppen, maar dat deed ze niet direct. Dus ik bleef op haar inpraten, hoe asociaal ik haar vond, uitte mijn frustratie en werd zó boos, dat ze toch stopte.

Of het helpt met boosheid iemand een stukje normen en waarden bij te brengen, misschien niet, maar het luchtte wel op. Iemand even laten beseffen dat je een ander niet tot last moet zijn. Dat je dit zoveel mogelijk moet proberen te voorkomen. Wat kan wel en wat kan niet in een trein? Bellen? Patat eten? Hard praten? Ruziën, snurken, stinken, make-uppen?

Met vieze jas verliet ik de trein. Boos, mopperend, lopend naar mijn werk, kwam ik een collega tegen, die mij rustig aanhoorde toen ik de "trein-ervaring" met haar deelde. Nuchter en kalm legde ze mij uit, dat haar dat niet zou gebeuren. Haar advies: gewoon breed zitten, tas naast je zetten, nee dan overkomt je zoiets niet.

Gewoon je plek afbakenen.