‘Lieve mensen, let een beetje op elkaar’

Frankfürt Hauptbahnhof. Voor een gezin uit die plaats eindigt alles vandaag. Een achtjarig jongetje wordt daar op brute wijze uit het leven gerukt. Hij en zijn moeder werden door een man uit Eritrea duwde daar vandaag deze twee mensen voor een ICE-trein. De grootste nachtmerrie van elke moeder, elke vader en elk weldenkend mens komt daar uit.

Het houdt me de hele middag bezig. Damn, het lijkt wel of ik licht ‘ontregeld’ ben.
Het enige wat ik me kan bedenken is ‘hoe kun je’, ‘hoe durf je’ en ‘waarom’?
Waarom neem je een moeder haar acht jaar oude kind af? De hele middag probeer ik het antwoord te vinden, maar woorden en gedachten schieten te kort om dit leed te beschrijven.

Ik probeer me in het kind te verplaatsen. Wat voelde het, behalve fysieke pijn?
Hoe was de klap geestelijk voor het ventje, toen hij erop geduwt werd. Maar ook: wat was het voor jochie? Een vrolijk, lief kind? Wat voor toekomst had hij voor zich liggen? Had hij vriendjes, die het nu zonder hun maatje moeten doen? Het roept zoveel vragen op…

Vervolgens verplaats ik me in de ouders, opa, oma, tante en ooms, maar met name de moeder. Een kind is het allermooiste dat je als ouder kan krijgen. Hij of zij is iemand die je levenslang koestert en onvoorwaardelijke liefde geeft. Beschermt tot en met. De moeder heeft dat niet gekund; ze kon alleen zichzelf redden, de tijd was te kort om haar kind te redden. Een litteken, voorgoed in je lijf en geest gegrift. Er komt een brok in m’n keel.

Er zijn nu slechts twee dingen die nu nog resten. De nabestaanden, vrienden, familie en de moeder in het bijzonder enorm veel sterkte, kracht en liefde toe te wensen.
En daarnaast: let een beetje op elkaar, alsjeblieft?