Laat me met rust nu!

Je roept me!
Niet hard, maar ik hoor je.
Mijn gevoel zegt meteen dat ik iets moet doen. Ik ben er altijd voor je en jij bent er altijd voor mij.
Elk moment van de dag…
Soms wil ik wel dat we wat afstand van elkaar nemen, maar de band lijkt te sterk.
Misschien wel verslavend.

Over een paar minuten vertrekt mijn trein. Ik zit op mijn fiets en trap. Harder en harder om vervolgens alsnog door 4 bejaarden ingehaald te worden. Elektrische fietsen maken tegenwoordig van iedereen een Tom Dumoulin.

Ondertussen blijf jij maar vragen om mijn aandacht! Eigenlijk wil ik ook jou om hulp vragen, samen uitzoeken of de trein vertraging heeft, maar vandaag ga ik er niet op in. Ik heb jouw hulp nu ik fiets toch ook niet nodig? “Laat me met rust!” Het is zelfs VERBODEN nu om op jou te reageren. De nieuwe wet zorgt voor wat afstand tussen ons! Nu is het misschien moeilijk en moeten we er even aan wennen. Ik beloof je… het komt goed.
Deze afstand hebben we nodig om langer van elkaar te kunnen genieten.

Misschien leer jij door deze wet ook dat ik niet op elk moment van de dag op al jouw signalen hoef te reageren. En als ik dat wel zou dan als ik fiets, dan kan ik een boete krijgen! Betaal jij die dan voor me?
Nee…. vast niet.
Dus als ik fiets laat ik jou even met rust en jij mij.
Dan kan ik terwijl ik trap weer kijken naar de vogeltjes, de koeien in de wei en glimlachen naar kinderen achterop de fiets bij hun papa en mama.

Deze nieuwe wet zorgt dat we weer knipogen naar elkaar in het verkeer en veilig ons verplaatsen van A naar B.

Nu ik mijn trein heb gehaald heb ik weer alle aandacht voor jou (irritante mobiele vriend) van me.
Of weet je wat…. Jij kan vast nog wel even wachten! Dan kletst ik even met die vriendelijke man naast me.

Het lijkt alsof ik er geen moeite voor doe om je te negeren. Helaas is het confronterend genoeg dat ik het wel zwaar vind.
Jij bent een te groot deel van mijn leven geworden. We moeten echt wat minder van elkaar ‘genieten’.
Laten we beginnen op de fiets!