Happy Anniversary

1 juli. Een vreemde dag voor mij, want terwijl het wel oké gaat, zit ik met mijn gedachten jaren terug. 7,5 jaar geleden kreeg ik onuitstaanbare pijnen, onverklaarbaar bleek later: en chronisch. Ik denk terug aan het leven voor de pijn en besef me dat ik nooit had gedacht dat het leven zo om kon slaan. Dat ik nu blij kon zijn met elke vijftig meter die ik loop zonder in te storten. Ergens voel ik me daar schuldig over, want wat had ik dankbaar moeten zijn op de momenten dat ik dat wel zonder moeite kon.

Ik schrijf er een berichtje over op Facebook. Voornamelijk met de boodschap: ‘Bedenk vandaag even hoe bijzonder het is, dat alles normaal is. Dat je kan lopen, je brood kan smeren en vrij bent.’

Lieve reacties. ‘Vandaag speciaal voor jou.’ Maar ook mensen met nog steeds veel hoop: ‘Dat moment komt ooit voor jou ook weer.’ Ik twijfel, na zoveel jaar durf ik er niet meer op te hopen. Wil ik misschien ook niet meer hopen omdat het me constant teleurstelt.

In gedachten verzonken ga ik naar mijn werk. Later op de dag zit ik even in de kantine met een aantal collega’s. ‘Happy Anniversary, Marleen!’ En een lieve collega geeft me een knuffel. Ik moet lachen, zo heeft nog nooit iemand het bekeken. Anderen keken raar op: ‘Je bent toch niet jarig?’ ‘Oh, sorry. Dat bedoelde ik niet. Ze heeft vandaag een mijlpaal qua pijn en ik dacht, ik breng het een beetje luchtig, maar ik wil wel laten weten dat ik aan haar denk.’

Ik moet lachen en bedank haar. Want ondanks dat de dag heel verdrietig voelt, had ik gehoopt dat ieder jaar iemand zo had gereageerd. Misschien is het geen leuke verjaardag: maar kan ik wel vieren dat ik al 7,5 jaar leef, op een andere manier. Ik leef en haal uit elke dag wat ik pakken kan, hoe moeilijk dat soms ook is. Stiekem ben ik daar best een beetje trots op en dat mag best gevierd worden!