Eén minuut stilte

Het is al weer een tijdje geleden. Dat vreselijke voorval met die grensrechter. Helaas bleef het daar niet bij en is het tegenwoordig nog steeds aan de orde. Nog steeds is die aandacht nodig. En nog steeds heeft het niet geholpen. Eén minuut stilte, als er weer eens een geweldsdelict heeft plaatsgevonden met dodelijke afloop. Het gebeurt nu zo vaak dat het nauwelijks nog indruk maakt.

Jaren geleden was dat gelukkig veel minder vaak het geval. Bij onze voetbalwedstrijden werd er wel eens door een tegenstander gevraagd om een minuut stilte voor de aftrap als er een lid was gestorven. Nog niet eens door geweld.

Zo herinner ik me nog een geval waarbij onze tegenstander ons nederige onderkomen binnenkwam en vroeg of we één minuut stilte in acht wilden nemen bij aanvang van de wedstrijd. Hun penningmeester was overleden. Dat maakte veel indruk op mij, omdat ik destijds zelf penningmeester was van ons eigen cluppie. Nauwelijks waren de tegenstanders in hun niet ongehorige kleedkamer naast ons verdwenen, toen ik er desondanks gelijk de niet echt tactvolle woorden uit gooide die ook nog eens een lachsalvo binnen ons eigen team veroorzaakten: “Liever die van hen dan die van ons.”