De onmaakbaarheid van het leven

Regelmatig kom ik ze tegen: mensen die ellende en pijn in hun leven niet accepteren. In de huidige samenleving is dat best voorstelbaar, immers: alles lijkt maakbaar tegenwoordig, dus waarom niet het leven zelf? Er is echter één aspect aan leven dat verre van maakbaar is: het leven zelf. We moeten leren accepteren dat het leven ook wrange cadeaus in petto heeft en dat het niet maakbaar is.

Het ‘taboe’ op pijn is vooral te wijten aan twee dingen. Ten eerste is het voor onszelf moeilijk emoties als rouw en verdriet te accepteren. Ze staan immers geluk in de weg, ze kosten tijds en we kunnen er vaak niet mee omgaan. Ten tweede is het feit dat mensen andermans pijn niet accepteren, een reden dat pijn zo onverdraaglijk kan zijn. Praten over pijn en het accepteren is enorm ingewikkeld voor de meeste mensen. Als je al iemand vindt die je wil steunen, dan duurt het meestal niet langer dan vijf minuten voordat iemand met een ‘oplossing’ komt. Dat betekent eigenlijk dat het ‘not done’ is om ongelukkig te zijn. Ongeduld ligt op de loer wanneer mensen met pijn worden geconfronteerd. Pijn vraagt echter in eerste instantie om steun en tijd, niet om een oplossing.

Het kunnen accepteren en verdragen van pijn betekent dat je in staat bent het leven ten volle te omarmen. Wat is de waarde van geluk, wanneer je nooit pijn hebt ervaren? Hoe kun je een mededogend en empathisch mens zijn, wanneer je nooit zelf verdriet of rouw hebt gevoeld?

Natuurlijk is het leven bedoeld om zoveel mogelijk te genieten, maar dat kan alleen wanneer je alle aspecten daarvan accepteert. Als coach had ik ooit een klant die niet voor 100% geluk kwam, maar voor meer controle. Hij wilde alleen maar handvatten om beter om te kunnen gaan met momenten van onzekerheid, verdriet, rouw, frustratie etc., zodat hij een keuze zou hebben. En dat is de goede houding. Immers, hoewel pijn meestal vanzelf weer over gaat en tijd echt helpt om wonden te helen, is er wel een grens. Waar die grens ligt, is voor een ieder verschillend, maar er kan een moment komen dat het genoeg is. Dan is het zaak om aan de slag te kunnen gaan met de pijn, niet door die maar te verdringen, maar door weer controle te krijgen over je emoties en gedachten. Ons wordt tijdens opgroeien van alles geleerd, maar niet hoe je aan de slag kunt met pijn wanneer die te groot wordt of te lang duurt. Het leven is niet maakbaar, maar wel mooi indien we alles van het leven volledig accepteren en leren om te gaan met moeilijke periodes.