Code oranje

‘Jeetje wat een hitte!’ en ‘Geen oog dichtgedaan! ‘, zo stromen de jammerende collega’s binnen.

Ik begin de dag met een vergadering. Op de agenda van mijn werk staat het onderwerp: “Bermuda.” De manager haalt, al fris en fruitig gekleed, het onderwerp aan. Maar verzucht al gauw bij het aanhalen van het actuele “topic”… ‘Dit is de moeite niet waard’ concludeert hij, het zweet wegwuivend, met het a4tje in zijn hand. ‘We weten allemaal wel dat het snikheet is’ zegt hij, om zijn adem en energie niet te verspillen aan een verhitte discussie.
Voor degene met een publieke functie vertegenwoordigen wordt ervan uitgegaan dat ze weten wat kan en mag. En, waar nodig kunnen wij als collega’s alleen maar een oogje dichtknijpen. ‘Want ze overleven deze dagen gevuld vol bezigheden en hitte toch maar!’ knikken we overeenkomend met elkaar.

Tussen de bedrijven door, komt er een collega terug van we bezoek op locatie. Wat een feest, hij is attent geweest. Iedereen wordt namelijk getrakteerd op een ijsje.

Veel afwezige collega’s delen via verschillende kanalen hun fotos en verhalen vanaf de vakantiebestemming. Wij antwoorden dan getrouw terug dat wij daar ook graag zouden zitten, maar helaas ‘doorzwoegen’ in de Hollandse hitte. Van werken komt er wel wat, naar eerlijkheid gebied te zeggen dat we ook veel afgeleid worden door de zomerse zon en bedrijvigheid naast het werk.

Op weg naar huis fiets ik door de stad. ‘Bijzonder creatief zijn Nederlanders toch’, denk ik. Een mevrouw met een piepklein balkon, weet erin te slagen om haar stekkie te transformeren tot een zwembadbalkon. Het past net: echt precies tot op de centimeter. Vanmiddag zag ik haar er nog mee worstelen. Nu knikt ze me gelukzalig toe, al badderend met een zonnebril en een afgebladderd, vochtig boek in haar hand. Ik moet glimlachen. ‘Wat heb ik het toch zwaar..’ Maar ik geniet.. Bedankt zomer 2019..

Het leven is mooi!