Buiten de boot

"Wat heftig," zegt ze tegen me wanneer ik vertel dat ik niet naar school ga. Over twee maanden ben ik zeventien, wist iemand op een verjaardag, wanneer ze me vroeg wat voor niveau ik eigenlijk doe.

‘Goed’ is het antwoord wat thuiszitters niet kunnen geven op de vraag over hoe het op school gaat. Het is een traject waar je niet uit komt. Hoe kan je werken aan je mentale gezondheid als school op je blijft drukken? Hoe kan je terug het systeem in zonder weggestuurd te worden, omdat je problematiek toch te complex is?

Als één van de ruim 4400 thuiszitters in Nederland val ik per definitie buiten de boot. Er zijn geen systemen waar wij in passen. De scholen die ons mentale begeleiding bieden vragen van ons dat we full-time naar school gaan, met prikkels om ons heen voor acht uur per dag, en de scholen die ons onze eigen uren laten indelen houden geen rekening met mentale gezondheid, of het werken daar aan. Het ligt bij de hulpverlening, wordt er gezegd. Maar de hulpverlening zit vol.

"Iedere jongere die thuis zit is er één te veel," zei minister Slob in februari. Daarom werd Marc Dullaert aangesteld als ‘aanjager’ in 2016. Volgens Dullaert is ons probleem oplosbaar zolang er maar beter samengewerkt wordt tussen de jeugdzorg en het onderwijs, en de minister ziet graag dat het aantal thuiszitters volgend jaar op nul staat. Erg ambitieus, wanneer je je bedenkt dat de wachtlijsten binnen de jeugdzorg tegenwoordig steeds vaker oplopen tot een jaar.

Per regio wordt er een regisseur aangesteld die bepaalt wat er moet gebeuren wanneer een jongere na een bepaalde termijn nog thuis zit, vertelde Slob. Ik vraag me dan ook af hoe de minister dit voor zich ziet. Zal deze ambtenaar eindverantwoordelijk worden voor alle thuiszitters in hun regio? Zijn dat niet veel te veel kinderen in regio’s als Rotterdam? Zorgt dat niet voor een nog groter bureaucratisch gat, waarin thuiszitters afhankelijk worden van wat een eindverantwoordelijke ambtenaar die weinig tot niets van onze psychische of lichamelijke problematiek weet, te zeggen heeft? Hoe kan er verwacht worden dat wij, zonder een radicale verandering in het schoolsysteem, ‘gewoon’ weer mee kunnen draaien zodra een aangestelde regisseur daar toe dwingt?

Nul thuiszitters in 2020 is een mooie ambitie, en het liefst haal ik volgend jaar mijn HAVO diploma. Maar tenzij Arie Slob de tijd heeft om ons allen behandeling op maat te geven terwijl hij ons aan de hand mee terug naar school neemt, zie ik het niet gebeuren.