Astrid en Karin

Wat een buitengewoon domme reacties op het langverwachte levenslang van Willem Holleeder. Op de radio, op het altijd gezellige Facebook, zelfs journalisten op digitale nieuwspagina’s kunnen het niet laten.

Zussen Astrid en Sonja worden zonder pardon neergezet als een stel bourgondische profiteurs die nu nog meer mogelijkheden krijgen om te verdienen aan de daden van hun Amsterdamse broertje. Tijdens een radiointerview becommentarieert een geïnterviewde zelfs dat Astrid vast al weer achter haar laptopje zit om een nieuw boek uit haar vingers te persen, waarop de ander lachend reageert met dat ze ‘inmiddels meer inkomsten heeft dan haar criminele broer, dus niet langer behoefte heeft aan al die aandacht’. Alsof die vrouw in het geld verzuipt sinds ze haar leven tussen de kaften van een boek heeft gevangen. Alsof ze er wat aan zou hebben als dat zo wel zo zou zijn.

En ergens begrijp ik het. Ik begrijp al die laffe harteloze humor wel. Ik begrijp dat gelul van al die -zogenaamd- doortastende type’s die verder denken te kijken dan het verhaal van Willems mediageile zusje. Net als dat ik die waardeloze commentaren op het sinds kort uitgebrachte boek van Karin Bloemen begrijp.

Het is me helder; wanneer een verhaal te zwaar is om het te laten bezinken, moet je het ontkennen. Om de woorden enigszins te kunnen verdragen moet je er een andere betekenis aangeven door de intenties van de schrijver op z’n minst in twijfel te trekken. Karin Bloemen ‘schrijft zeker omdat ze krap bij kas zit, want dat ze verkracht is weten we nu onderhand wel’ en ‘Astrid Holleeder moet maar eens optyfen met dat eeuwige ge-broer want die heeft er zelf nu al genoeg van geprofiteerd’. Het is me helder, zo werkt dat blijkbaar als vrouwen moedig genoeg zijn om de achterkant van hun hart te delen.

Maar niet zónder dat ik er wat van zeg… want dat uithollen van verhalen ten gunste van de verdraagbaarheid komt me -nog dieper dan- mijn strot uit. Al verdient Astrid in één dag genoeg voor een leven lang, dan nog zit haar vrijheid voorgoed gevangen. Al spekt Karin haar spaarrekening met duizend keer hetzelfde verhaal, dan nog is de maagdelijkheid van haar jeugd voorgoed verloren.

Als je gebruikt bent door je eigen verhaal, zoals deze twee vrouwen, mag je je verhaal gebruiken om te vertellen wat niet langer wil zwijgen. Dat is niet goedkoop, maar verschrikkelijk onbetaalbaar. Ik feliciteer ze met die moed.