Vaarwel mijn vriend

Hol van binnen voel ik mij, lam geslagen en uitgeput. De tranen lopen over mijn wangen en langzaam zie ik het licht uit je ogen verdwijnen. Al twee weken weet ik dat dit moment moet komen. Het afscheid… Het liefst wilde ik je nog jaren bij me hebben.
Je bent nog zo jong en zat een paar maanden geleden nog vol levenslust en kracht op mijn schoot. Nu aai ik je zachtjes over je kopje, druk mijn neus in je nog warme vacht. De dokter knikt, het hart is ermee gestopt.
Niemand kan je voorbereiden op de dood. Hij komt onverwachts en slaat je met een mega vuist knock out. Wanneer je een huisdier verliest waarvan je zielsveel van hebt gehouden, voelt het aan alsof een familielid is gestorven.
Stap voor stap groeit de liefde voor je huisdier. Het begint al bij de eerste ontmoeting. In jouw nabijheid zie je hem groeien. In karakter, in omvang en in ervaring. Elk moment dat grappig, schattig of ondeugend is, wordt vastgelegd. En iedere dag begin je steeds meer aan jouw ‘maatje’ te hechten. Je sores op werk wordt even vergeten door een spinnende kat op je schoot, die pijn op de knie van je dochter wordt al kroelend weggenomen en de woordenwisseling met je man wordt luid miauwend onderbroken. Die momenten ga je missen want het gevoel dat het bij je oproept zit diep verankerd in je hart.

We hebben een mooi plekje gevonden in de achtertuin, waar jij voor altijd zal rusten. Langzaam laten we je zakken in de grond. De tekening van mijn dochter dwarrelt bovenop je donzige hoofd. De eerste schep aarde bedekt je vacht. Met de tweede verdwijn je uit het zicht. Nog een laatste snik en een een traan. Slaap zacht mijn vriend.