“Ik geniet van de trein”

“Ik geniet van de trein”.
Met m’n ogen dicht wacht ik ondergronds op de trein naar Eindhoven, en ik geniet.

Ik sta namelijk op station Delft. En op station Delft voel je precies wanneer de trein eraan komt. Een hele rustige koele wind begint steeds harder te blazen over het station, doordat de trein de tunnel in komt rijden. Ik voelt de wind steeds harder en harder over mn gezicht glijden tot ik uiteindelijk mijn ogen weer open doe en de trein voor me langs rijdt, en ik kan instappen.

Er is een grote groep Nederlanders die het gek vind als ik zeg “Ik geniet van de trein”. Die groep reist niet graag met de trein omdat ze waarschijnlijk een auto voor de deur hebben staan. Die auto staat er bij mij niet. Door een hele milde vorm van epilepsie mag ik niet autorijden.
Ik vind dat helemaal niet erg want voel me thuis in de trein. Bij lange ritten naar bijvoorbeeld mijn ouders in Drenthe neem ik chips en cola mee, kijk ik een Netflix film, en doe ik net alsof ik gewoon thuis op de bank zit. Op de bank thuis zou ik alleen wel mijn schoenen uittrekken.

Ik zat enkele weken geleden de halve finale voetbal wedstrijd Nederland-Engeland te kijken. Oortjes in en lekker wegzakken in de stoel. Als groot sportfanaat wilde ik me natuurlijk heus wel inhouden, maar het ging niet. Bij gemiste kansen moest ik toch een klein beetje mee kreunen, en toen er een doelpunt werd afgekeurd van Engeland was het feest. De paar mensen die in mijn coupe zaten vonden het maar interessant dat ik zo enthousiast mee deed en vroegen af en toe de tussenstand. Ik vond het eigenlijk best leuk om zo “samen” te kijken. Thuis zat ik anders ook maar zo alleen te kijken.

Ik hou van de slapende mensen tegenover je die knikkebollend hun hoofd weg laten zakken, kakelende groepjes vrouwen die een dagje uit zijn geweest, kinderen die verwonderd naar buiten staren en vertellen wat ze zien, het meeluisteren van hele interessante gesprekken (of zelfs ongewenst meeluisteren van de muziek van de persoon naast je). Ja, Ik geniet van de trein.

Ik kan natuurlijk wachten tot ik wel weer mag auto rijden. Na precies 1 jaar aanvalsvrij te zijn mag ik weer de weg op. Ik heb nog maar 357 dagen te gaan.