Gala

Onhandig balancerend sta ik op een stoeprand, tussen een vader die duidelijk last heeft van zijn rug en een tienermeisje dat zwaaiend met haar telefoon tegen haar vriendinnen aan de overkant “praat”. Een parade van Tesla’s, tractors en trapauto’s trekt voorbij. Naast me staan docenten een biertje te drinken. Mijn zusje heeft vanavond haar eindexamengala.
Omringd door de constante geur van verbrand rubber en haarlak komen jonge jongens en meisjes met hoge snelheid en met rode konen van de zenuwen en/of drank aanrijden. Twee eveneens in pak gehulde jongens helpen ze met uitstappen en de fotograaf zet het geheel op de foto. Andere leerlingen vinden “die auto’s maar een hoop gedoe” en wachten op de hoek van de straat. De docenten nemen nog een biertje.
Als ik de stoet vergelijk met acht jaar geleden, valt me iets op. Hij is véél kleurrijker en heel divers. Op alle fronten: mooie jonge mensen van alle soorten, maten en kleuren hullen zich in prachtige, felgekleurde creaties. Meisjes zijn trots op hun vormen, de jongens dragen vrolijk pastelkleurige pakken en bij mijn zusje in de partybus zit naast 12 bakvissen ook een benijdenswaardig cool meisje met een geweldig gebloemd pak en kort haar. Ik vergelijk dit met mijn oersaaie zwarte cocktailjurkje, de ongezonde trend om graatmager te zijn en de jongens in het zwart of donkerblauw op mijn eigen gala. Scholieren van nu durven meer, weten beter wie ze zijn en laten dat zien. Zij zijn ook kinderen van het internet, en hebben niet alleen hun klasgenoten maar de hele wereld als referentiekader. Daarin is een plekje voor iedereen. Zo lijkt het althans: als ik naar links kijk, waar alle reeds gearriveerde scholieren staan te wachten, zie ik ook het ongemak en de onzekerheid waarmee de middelbare school onvermijdelijk gemoeid gaat. Maar als ik terugkijk naar de onbezorgde gezichten die uitstappen, zie ik vooral de toekomst. Zij die gewend zijn om in contact te staan met de wereld, en zodoende op hun 18e in veel dingen wereldwijzer zijn dan mijn oma van 90. Nu nog nat achter de oren, straks voorlopers in nieuwe manieren om met de wereld, elkaar en het leven zelf om te gaan. In hun eigen stijl.
Of misschien mijmer ik maar wat, sentimenteel door deze plek vol herinneringen. Hoe dan ook, ik kijk naar ze en het stemt hoopvol. Het is goed om te zien dat tijden veranderen.
Inmiddels hebben alle scholieren de uitslag binnen. Wat die ook was, ik wens ze een prachtige zomer in vrijheid en onthoud: de toekomst is van jullie.