De zwart witte wereld

Als ik op een rustige morgen door de straten wandel, een frisse neus haal in het strookje groen bij mijn appartement en de ochtendschemering mijn pad verlicht, denk ik na over mijn dagelijks leven. Doe ik wel genoeg? Leef ik voldoende? Wat is leven eigenlijk? Mijn gedachten dwalen af en ik raak gefascineerd door de bladeren die op de kiezels vallen. Ik knik beleefd naar de wandelaars die me kruisen. Deze ochtend stond ik op en maakte mezelf een warme thermos met thee. Die nam ik mee naar het park, samen met een afgebakken ovenkoek. Is dat wat wij mensen belangrijk vinden? Rituelen en veiligheid? Waarom kan het leven niet wat meer avontuur bevatten? Waarschijnlijk omdat we de negatieve zaken niet willen trotseren. Betalingen en boetes vind niemand leuk.

Ik moet denken aan een boek die ik eerder las. Het hoofdkarakter moest er vechten tegen draken en dagelijks gevaar trotseren, zonder te weten of hij de zon zal zien opkomen de volgende dag. Dan besef ik dat ik, als mens, nooit zo’n verhaal zal kunnen navertellen. De mensheid is niet zo interessant. Wij verslaan geen draken of ontdekken geen magische werelden. Onze aarde is al evenmin wonderbaarlijk. Het bloeit van het leven, maar wij, als mens, maken het alleen maar kapot. Misschien zijn boeken en films het dichtst dat we ooit bij avontuur zullen raken. We kunnen ons verdiepen in werelden vol magie en fantasie, zoals kinderen dat doen, zoals we allemaal ooit gedaan hebben.

Ik bereik mijn plekje en neem plaats op de houten bank, de thermoskan naast me. Voor me, zie ik de zwart-witte rivier stromen en hoor ik zachte ruis. Ik staar naar de bomen en hun eindeloos lange takken. Ik fantaseer over kleine wezentjes die zich verborgen houden in de holtes van de boom en hoe ze de eekhoorns overtuigen om hen voedsel te leveren, twee maal per dag. Een man passeer mijn plekje en zie het personage in een puur zwart-witte filter. Ik bedenk me dat hij een undercover agent is, en dat er een camera onder zijn elegante hoed is vastgemaakt. Zijn jas word voorzichtig bruin.

Ik kijk om me heen en zie overal potentieel voor leuke verhalen of duistere geheimen. De zwart-witte, saaie wereld krijgt een overdosis aan kleur en wekt me uit mijn roes. We kleuren de wereld zelf in, elk op onze eigen, persoonlijke manier. Ik, als beginnend schrijver, kleur met woorden.