Zorg voor jezelf…

Wie kent hem niet de uitspraak:’ Zorg voor een ander dat begint bij jezelf.’
Ik denk dat iedereen die werkzaam is in de zorg hem wel kent, maar hoeveel werknemers zorgen er nu echt goed voor zichzelf voordat ze voor een ander gaan zorgen?

Een ochtend van een zorgverlener:
Je wekker gaat, eerst nog even douchen? Of toch de kinderen in nette kleding en met de haren gekamd naar school en de opvang brengen.
De keuze is natuurlijk snel gemaakt: wij willen zorgen, en vinden het fijn om voor mensen te zorgen.
Broodtrommels, bekers, tassen, gymspullen hup jongens, mama moet naar haar werk.
Dan douche ik vanmiddag wel na mijn dienst.

Een ochtenddienst, een zieke collega, 12 zorgvragers die gewassen moeten worden. ,,Lekker zuster, ik voel mij weer helemaal fris. Zo kom ik de dag weer door’’. Wie denkt er dan niet bij zichzelf: zal ik ook even onder die douche springen?

Je dienst zit er weer op, nog even snel langs de supermarkt. En de kinderen weer ophalen. Mam, mag er een vriendje mee naar huis? Nee zeggen tegen die lieve puppy ogen, dat is echt te lastig. Ik douche vanavond wel als de kinderen op bed liggen.

‘s Avonds val ik in slaap, ik ben te moe. Morgen weer een nieuwe dag.

Wat zegt de beroepscode hier eigenlijk over?
Als verpleegkundige zorg ik goed voor mezelf.
– Let op mijn sociaal, geestelijk en lichamelijk welzijn.
Hij staat er echt, maar waar in ons drukke schema kunnen wij dit ook daadwerkelijk uitvoeren?

Om nog even terug te komen op de stelling ‘’Zorg voor een ander, begint bij jezelf’’: degene die dit bedacht heeft, werkt niet in de zorg.

Of degene die in de zorg werken, hebben allemaal last van uitstelgedrag. Maar daar praten we morgen verder over.