Re-Ellie-ty

Wat zou de echte reden zijn van het ontslag van Ellie Lust bij de Amsterdamse politie? Haar activiteiten achter het televisieraam?

Waarschijnlijk niet. Ze profileert zich meer dan goed. Ik vermoed haar humor. Die competentie, weet ik uit eigen ervaring, vormt geen pre bij de Hermandad. Ellie exciteert zowel actief als passief alle verantwoordelijke stoffen in mijn frontale kwab die de humorbeleving aanjagen.

Voor de NPO maakt ze programma’s waarin ze meeloopt met korpsen in het boze buitenland. De onderkoelde relativerende observaties ter plekke zijn Tukkers, leggen het echter af bij de duidelijk voorgeproduceerde onderdelen. Du moment ze in het plaatselijke politiepak schiet, is ze onderdeel van de unit en gaat voorop in de strijd tegen de criminelen, wijst fietsers rechts te houden, voetgangers op de stoep te blijven en de verschillende valse alarmen koel en zakelijk af te handelen. Vergeleken met het gajusgilde in de steden die ze aandoet, is dat in Mokum als Pinkeltje in Madurodam.

In Buenos Aires mag ze mee op patrouille. Ellie zit naast de chauffeur. Midden op de achterbank een collega die breeduit lachend niets van hun gesprek wil missen. Ze maken zich voorin zorgen over de veiligheid, willen na de dienst veilig thuiskomen. Of hij een relatie heeft? Ja. Kinderen? Nee. Wil hij kinderen? Eindelijk een impertinente vraag. Nee, want hij is getrouwd met een man. ‘En ik met een vrouw’, zegt Ellie. Boks.

Zo’n verhoortechniek laat de man achterin schateren van bewondering. Ontwapende humor slokt wereldproblemen op als een eitje het zaadje.