Pijnboompitten

‘Ja, dat doe ik!’, denk ik, terwijl ik uit mijn gedachten stap en de tassen uit de kofferbak vis. Ik ga zoeken naar het positieve; elke dag minstens één ding. Terwijl ik mijn zakken naloop voor een muntje, ben ik vol goede moed. Ik ga de supermarkt binnen en loop er al snel tegenaan dat ik meerdere dingen, niet kan vinden. De winkel is pas vernieuwd en deze indeling is voor mij niet logisch. Irritant! De goede moed zakt wat in….

Na een poos heb ik eindelijk alles gevonden, op één ding na. Ik zie geen personeel lopen, dus dan maar aan een klant vragen. Ik kijk rond en zie een man lopen. Hmm… nee, aan hem zal ik niks vragen. Die ziet er uit als zo’n gestresste one-timer; altijd doet zijn vrouw de boodschappen, maar deze keer moest hij eraan geloven… Je pikt ze er zo uit. Onwennig en met een “Wat doe ik hier? Ik wil gewoon naar kantoor”- blik. En ze zijn extra lang bezig, omdat je als man, natuurlijk geen hulp vraagt.

Ik kijk verder rond en zie bij de groente een man, die ontspannen aan het winkelen is. Ik loop naar hem toe en vraag een beetje schuchter of hij wellicht weet waar de pijnboompitten liggen. Hij kijkt op van zijn lijstje en komt met een brede lach meteen in actie. Hij laat zijn eigen kar staan en gaat me al pratend voor naar de begeerde pijnboompitten. ‘Het is ook wel lastig te vinden’, zegt hij met een vriendelijk knikje.

Met de pitten bovenin mijn karretje, voltooi ik met een fijn gevoel mijn boodschappen. Elke dag een positief moment? Dat gaat wel lukken.