Niet zo aardig vandaag….

16.40 uur……. ik sta te popelen om weg te gaan van mijn werkplek. Ik ben het zat, wat een middag!! Telefoniste was vrij vanmiddag, dus ik mocht waarnemen. De telefoon stond werkelijk geen minuut stil en ik kon onmogelijk mijn eigen werk erbij, doen wat me vreselijk chagrijnig maakt, want ik vind het vervelend als op vrijdag een hoop werk blijft liggen.

Mijn collega’s van de technische dienst heb ik echt gestalkt, de ene storing na de andere. Gelukkig is het 16.45 uur en ik weet niet hoe snel ik het pand moet uitkomen. Op het station is het weer rennen om de trein te halen. Ik bots tegen een mevrouw op die nogal breed loopt met allemaal tassen. ‘Jezus’, roep ik zwaar geërgerd, ‘u neemt het halve perron in beslag.’
‘Nou, nou’, roept ze me na, ‘doe maar kalm.’

Oververhit spring ik in de trein en mijn humeur is inmiddels standje vrieskou. Ik zie een plekje en wil gaan zitten, maar natuurlijk ligt er weer een tas. ‘Wilt u de tas weghalen’, vraag ik niet al te vriendelijk. Geen reactie. ‘Hallo meneer’, en ik tik hem op zijn arm, want ik zie dat hij oordopjes in heeft. Hij kijkt omhoog en ik gebaar hem dat ik wil zitten. Hij maakt even rustig zijn zin af op zijn tablet en staat op zijn dooie gemakkie op om de tas in het rek erboven te doen. ‘Doe gerust kalm aan’, mompel ik. ‘Zo’, zegt hij met enige sarcasme, ‘jij ziet er uit alsof je zin hebt in het weekend. Je kan gaan zitten hoor.’
‘Houd je klep vent’, denk ik bij mezelf. ‘Bedankt voor de moeite’, zeg ik met dezelfde dosis sarcasme en ga driftig een bericht tikken op mijn telefoon. Op station Den Dolder stapt de man uit, kijkt me nog even aan terwijl hij zijn tas pakt en zegt: ‘De zon schijnt, lach en geniet. Fijn weekend, dame.’
‘U ook’, zeg ik……

En nu? Nu staan we stil, want er is een technische storing aan de trein en de machinist is kijken wat er mis is. Komt vast door mijn humeur: standje vrieskou….

En dan na een kwartier vertraging rijden we weer en kom ik nog redelijk op tijd aan. Staan er 2 alleraardigste dames… ……leer de bijbel kennen. ‘Nee’, zeg ik kordaat, ‘niet vandaag!!!’