Hey meisje in de trein

Individualisering. Hoe wij mensen als individu in deze samenleving voortbewegen, in plaats van als groep. Als samenzijnde. Wereldwijde sociale contacten gestimuleerd door social media, in werkelijkheid drijft het ons verder uit elkaar. In de trein van Zwolle naar Deventer observeerde ik vanuit mijn ooghoeken een meisje schuin tegenover mij. Een haarlok voor haar ogen die net niet lang genoeg was om de wallen onder haar ogen te verbergen. Opgezogen door haar telefoon, of andersom.

Ze gaf mij, waarschijnlijk onbedoeld, de indruk dat ze zich ongelukkig voelde. Ik haalde verschillende scenario’s in mijn hoofd waarom. Misschien staat ze tussen vechtende ouders in, is ze in bezit van een loverboy, heeft ze een dierbare verloren of misschien heeft ze geen dierbaren.

Individualistisch als ik was, ben ik niet naar haar toe gegaan. Terwijl ik inwendig enorm de drang voelde dit wel te doen. In plaats hiervan schreef ik een gedichtje over haar. Zij bracht mij inspiratie, maar andersom bracht ik haar niks. Mijn doel na vandaag, de volgende keer luister ik naar mijn inwendige ik. Mijn wens na vandaag: deden we dat allemaal samen maar een beetje meer.

Hey meisje in de trein
Ik stel mezelf de vraag
Zal je gelukkig zijn?
Is het misschien niet je dag vandaag?
Je kijkt verdrietig
Ik wil je doen lachen
Maar voel me nietig

Maak je je zorgen?
Voor zo meteen
Of voor de dag van morgen
Waar ga je heen?
Ik zou wel met je mee willen
Reizen naar je geluk
Je angsten tillen
En je zorgen dragen

Zo stil, maar je maakt indruk
Ik moet hier uitstappen
Ik loop langs je heen
Kijk nog even om
Misschien zie ik je nog eens weer
Dag meisje in de trein
Ik gun je het beste en meer.