Happy Socks

Een tijdje geleden werd mij aan de deur gevraagd of ik collecte wilde lopen voor het goede doel. Uit instinct zei ik nee, maar later kwam ik hier op terug. Het leek tijd om eens wat terug te doen voor de wereld. Zelf geef ik niet vaak geld aan collectes omdat voor mij als student elke cent die ik weg geef, een cent dieper in de schulden is.

Tijdens het collecteren kom je mensen tegen. Zo werd de deur van een starterswoning open gedaan door het stereotype Yup met Happy Socks aan. Ik vroeg of hij wat over had voor het goede doel, maar hij bedankte vriendelijk. Uiteraard is het geven aan het goede doel een keuze en als je iets kan missen, is dat alleen maar mooi meegenomen.

Het feit dat je wel 9,95 euro over hebt voor een paar gekleurde sokken, maar geen euro kan missen voor het goede doel, verbaasde me. Als je bijna 7 euro meer betaalt voor Happy Socks dan de Hema-variant, geeft dat voor mij toch aan dat er bepaalde individualistische keuzes worden gemaakt.

Hier ligt denk ik de kern van het probleem. Als we de wereld willen verbeteren moeten alle mensen die het kunnen een beetje minderen. Of het nou gaat om die paar euro die je uitspaart door goedkopere sokken te kopen, die ene keer vlees in de week minder eten, de vliegreis die je niet maakt ten behoeve van het milieu of je lege cola blikje bij je dragen tot de eerstvolgende prullenbak: We moeten allemaal een beetje minderen en ons steentje bijdragen.

De verleiding om structureel voor jezelf te kiezen is groot. Kunnen wij niet echt wat vaker voor anderen kiezen en iets minder voor onszelf? Kunnen we écht niet een beetje minder? Het niet bereid zijn te willen inleveren van luxe zorgt er voor dat wij het grote plaatje vergeten. De materiële of immateriële keuzes voor onszelf en dus niet voor de ander zijn het probleem.

Happy Socks zijn het probleem. Maar ik heb geen recht van spreken. Ik heb ze zelf ook.