Een meester in zoeken

Brief kwijt. Uur gezocht. Overal liggen nu stapeltjes post, weekbladen en reclamefolders die allang weg kunnen. ‘Is dit het soms?’ Ze houdt een oude bijlage van het AD omhoog. ‘Ma, we zoeken naar een envelop’. Mijn stem schiet omhoog. Ik adem in en uit, rustig blijven. Haar kwetsbare blik, mijn bijtende toon. Die kant wil ik niet op. Hoe ziet de envelop er dan uit, vraagt ze vertwijfeld voor de vierde keer. Ik zucht diep. ‘En dan, waarom is die envelop zo belangrijk?’ Ik kijk haar aan, voel me plotseling radeloos, alle energie trekt uit me weg. Ik weet dat zij deze vraag voor het eerst stelt..

‘Ma, luister, we gaan stoppen met zoeken. We leggen de stapels terug. Ik weet een andere oplossing. Je kunt er niets aan doen, ik ben ook weleens wat kwijt’. Ik vertel haar over haar kleinzoon, die als grap het toilettasje van zijn moeder had verstopt in een la onder het bed. Pas na drie kwartier intensief zoeken, begon het me te dagen. Ik loop regelmatig kort een rondje door het huis voordat ik het gezochte vind, maar dit was wel heel merkwaardig. ‘Maarten, vroeg ik uiteindelijk, heb jij soms….? Zijn grijns van oor tot oor.

‘Vroeger hielp je me altijd, weet je nog? je was een meester in zoeken’. Toe maar, mooi compliment, slechte timing.

‘Daarom wil ik nu niet stoppen met zoeken’. Ze staat weer op. ‘Ik kan het niet uitstaan.’

Ze loopt naar de keuken, kijkt tussen theedoeken, in de oven… ‘Ma…’begin ik. Ze opent de vries la. Bovenste la is leeg. Tweede la gaat open. Ik kijk over haar schouder mee: een pak mini magnums en een pak maxi magnums. Snel sluit ze de la. ‘Ha!’ laat ik me ontvallen. ‘Voor als er iemand op bezoek komt,’ zegt ze. We kijken elkaar aan, ze schiet in de lach. Ze kan niet meer stoppen met lachen, de tranen springen in haar ogen. Ik lach hard met haar mee.