“Een leven lang leren”

Rijksoverheid en de Onderwijsraad hebben beiden hun mond vol over “een leven lang leren”. Je zou dus denken dat mensen die op latere leeftijd gaan studeren enorm aangemoedigd worden door deze instanties. Helaas is dat niet zo.

Ik ben zo’n late student; op mijn 29ste begon ik aan de deeltijdopleiding Media, Informatie en Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam.

Ik wist dat je na je 30ste geen recht meer had op studiefinanciering, maar ik was net 29 geworden, dus ik dacht dat het wel goed zat. Mooi niet dus. Na de havo was ik namelijk ook al begonnen aan een hbo-opleiding, maar daar ben ik al binnen twee maanden mee gestopt. Toch ging daardoor de studietermijn van tien jaar wel tellen en die termijn was ondertussen voorbij. Dat betekende dat ik in het toenmalige stelsel geen recht had op studiefinanciering en ook niet op het daaraan gekoppelde studentenreisproduct, waarmee je gratis kan reizen.

Slik. Ik had me net aangemeld voor een studie die alleen te volgen is in Amsterdam. En ik woon in Noord-Brabant. Een retourtje Oisterwijk – Amsterdam Amstel kost 36,60 euro. Daardoor betaal ik nu 102 euro per maand voor een treinabonnement en ben ik gebonden aan de daluren van de NS.
Dan komt er nog bij dat mensen een deeltijdstudie niet voor vol aan zien. Dit is volslagen onzin: een deeltijdstudent moet evenveel studiepunten halen als een voltijdstudent, volgt vrijwel dezelfde vakken, moet evenveel studie-uren maken en betaalt net zoveel collegegeld. Het enige verschil is dat alle colleges op één dag vallen. Maar in tegenstelling tot voltijdstudenten moet ik mijn studiekeuzes altijd overal verdedigen, de studiecoördinator noemde mijn huidige baan een “minderwaardige mbo-baan”, voor sommige vakken bleek bij het eerste college nog niet eens een inhoud te zijn en de begeleiding is vaak waardeloos; ik zit al aan studieloopbaanbegeleider nummer drie.

Eigenlijk is het heel ironisch: Ik begon aan een studie met de hoop op een betere baan en daarmee een beter inkomen. De studie zelf blijkt echter een flinke financiële aderlating te zijn.

Misschien moet ik naar Zweden emigreren. Studenten hoeven daar geen collegegeld te betalen, krijgen ook nog eens een basisbeurs en leeftijd doet er niet toe. Ik kan alleen maar hopen dat de diepte-investering die ik in mijn studie heb gedaan zich uiteindelijk in de toekomst terug zal betalen.