Die ene seconde…

Ze zeggen weleens dat het menselijk leven gevormd wordt door de jaren. Lagere school, middelbare school, een vervolgstudie, allemaal zaken waar de nodige jaren mee gemoeid zijn. Jaren waarin je leven wordt opgebouwd. Ik snap dat wel. Bepaalde processen van mijzelf lijken ook wel jaren te duren. Hoewel ik er nu bijna een halve eeuw op heb zitten, voel ik me in bepaalde opzichten nog negentien. De leeftijd die ik had toen mijn vader mijn huidige leeftijd had. 1989, het jaar waarin ik eindexamen deed.

Aftakeling gaat ook met de jaren. Sterven doe je elke dag een beetje, totdat je op een dag aan je laatste beetje toe bent. Ik heb het vaak mogen lezen in rouwadvertenties. En ik weet ook wel dat ik mijzelf dan voor de gek houd. In sprookjes geloof.

Er zijn immers genoeg voorbeelden van mensenlevens die door die ene seconde zijn bepaald. Zoals bij dat jonge Amsterdammertje waar Piet Bakker ooit drie boeken aan wijdde. In die ene seconde nam zijn leven een wending die niemand voor mogelijk hield.

Acht decennia later staat een groep jonge Amsterdammers aan de vooravond van hun eindexamen. Ze hebben de wereld versteld doen staan. Gespot met alle wetten van de sport. Voorbij was het gepraat over oliemiljarden, over status, over rattengedrag. Er werd weer over voetbal gepraat, zelfs door voetbalhaters. Voetbal zoals we dat vroeger op straat speelden. Voetbal zoals we dat in geen decennia meer hadden gezien. Voetbal zoals voetbal behoort te zijn. Misschien was dat nog wel hun allergrootste overwinning. Daar kon geen treble tegenop.

De treble? Dat was een goed begin. Het halve werk. En dus maar de helft, aldus de Jeugd van Tegenwoordig (ook al uit Amsterdam). Die andere treble lonkte ook. Johan Cruijffschaal, Europese Supercup, wereldbeker. Er moest alleen nog even met dat andere nog overgebleven hoofdstedelijke ensemble worden afgerekend.

8 mei 2019. Uit gescoord, thuis twee keer zelfs. Ook twee tegengoals. Kan gebeuren. Na negentig minuten niets aan de hand. Zelfs na de afgesproken vijf minuten toegevoegde tijd nog altijd 2-2. En toen kwam… die ene seconde. Het sprookje werd een nachtmerrie. Idealen sterven niet elke dag een beetje. Die sterven ineens.

Misschien moet ik maar een brief schrijven aan de UEFA. Ik bel per seconde, betaal per seconde, word per seconde wijzer. Misschien moet de toe te voegen tijd aan voetbalwedstrijden ook niet in minuten maar in seconden. Al vrees ik dat de UEFA daar geen seconde aan zal besteden, laat staan een minuut.