De perfectie van imperfectie

Onrustig staarde zij zichzelf in de spiegel aan. Bewoog met haar gezicht, raakte haar huid aan, wendde om de schoonheid van haar eigen lichaam te analyseren en draaide uiteindelijk met een zucht om.

‘’Ik wil zoveel aan mijzelf veranderen, he.’’

Verbaasd keek ik haar aan, ze kon aan mijn gezicht zien dat ik de conclusie van haar uitgebreide analyse niet kon volgen. Ze probeerde zichzelf nog te verklaren. Gaf aan dat ze haar traangoot wilde aanpassen, dat het te donker was. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde en gaf aan dat ik haar natuurlijke look mooi vond. Als reactie zuchtte ze en begon over een botox-behandeling.
Ik wist dat haar zelfbeeld niet gemakkelijk door mijn woorden zou veranderen. Zij hield een tirade over al haar onjuistheden van haar lichaam maar haar woorden werden langzaam ruis in de storm van mijn eigen gedachten.

Want waar kwam deze plotselinge gedachtegang vandaan? Waarom was zij zo hard voor haarzelf, voor haar lichaam? Ze had een mooi lichaam, een wonderschoon uiterlijk maar toch had zij het idee in haar hoofd dat zij het moest aanpassen.

Het was niet perfect.

Verre weg van perfect.

Maar het was prachtig imperfect.

Waarom was dat niet meer goed genoeg? Waar kwam het plotselinge streven naar uiterste perfectie vandaan? Kwam het door haar ouders of door de wereld waarin wij leven? Door de constante blootstelling van kunstmatige perfectie?

De wereld.

Het moest de wereld zijn.

De constante stroom van gefotoshopte Instagram foto’s, de cultuur om alleen de ‘perfecte’ momenten te delen op social media en de maskers die wij op moeten zetten om maar te passen in de ‘pracht’ van de eenentwintigste eeuw. Want door de constante onderwerping van deze perfectie maakten wij onszelf kapot. Wij vernietigen onszelf. Die perfectie is een spiegel tegenover onze eigen imperfecte bestaan. De kleine, net niet op een tactvolle geplaatste moedervlek, de kleine tics en persoonlijkheid trekjes lijken plotseling de pijn van ons bestaan. Het teken dat wij niet meer behoren in de samenleving omdat we geen perfectie hebben.

Het streven naar perfectie is menselijk, en daarom ook imperfect. Maar als wij dit streven te ver uittrekken geven wij, de imperfecte menselijkheid geen ruimte meer om te bestaan. En voordat wij het weten, bestaat onze wereld niet meer uit imperfecte mensen maar perfecte maskers.