Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd

Vandaag doe ik lekker niks. Even niks aan werk, school en het huishouden want ik ben ziek geworden en dan mag het. Niets doen, bedoel ik dan. Gisteren heb ik de hele dag onkruid lopen wieden en bollen verstopt in de grond zodat ik in de zomer kan genieten van gladiolen, Afrikaantjes en ook heb ik rozenstekjes in de grond geplaatst.

Als ik even vrij ben dan houd ik van huismussen, boeken lezen en TED Talks bekijken en nieuwe recepten uitproberen. Maar vandaag is het kliekjes opeten, dus ik heb even niks omhanden. Best saai eigenlijk.

Geen studenten gezien dit weekend vanwege een akelige kriebelhoest. Ook Natterman helpt niet. Ik zit al twee dagen steevast aan de kurkuma thee en gemberthee, maar ik zie nog geen resultaat.

Maar ik kom mijn dag wel door hoor. Ik geniet van de stilte en de rust. Ik heb voor de verandering een normaal weekend, net als iedereen. Maar toch knaagt er iets.

Ik kan nu eenmaal niet stilzitten. Ik ben te bang dat ik iets belangrijks mis of misloop. Ik vind mezelf niet belangrijk, maar ergens heb ik het gevoel dat ik nodig ben of dat er iemand mij nodig heeft. Maar dat kan allemaal wel wachten. Over een dag of twee, drie ziet de wereld er precies hetzelfde uit. En tja, de wereld draait toch wel rond zonder mij.

We leven in een wereld waarin we denken onmisbaar te zijn. Maar in wezen is iedereen misbaar. Als we een maand niet op werk zijn, dan wordt gekeken naar vervanging. Thuis worden de boodschappen bezorgd en niet meer gehaald. Schoonmaak wordt uitbesteed. En noem het maar op.

Wat is dat toch van ons mensen? Het gevoel dat we zo immens belangrijk zijn. Nee, dat zijn we niet. Ik mis dat gevoel van nederigheid, zoals ik ervoer in een boeddhistisch klooster in Nepal. Ik visualiseerde een lotusbloem en daar te midden van de monniken, wierook en het geluid van klankschalen was ik even weg en zweefde ik boven mezelf uit.

Dat mis ik soms in Nederland. Ook tijdens de Yogalessen Slow Vinyasa Flow mis ik die kalmte. Yoga is meer dan het uitvoeren van basishoudingen, in een ruimte gevuld met wierook en mantra’s die worden gezongen op de achtergrond.

Ik blader bijna iedere dag door een brochure voor een Yoga retraite. Ik moet eens ophouden met piekeren. Mijn hoofd heeft allang besloten. Mijn lijf stribbelt evenwel tegen. Het is de hoogste tijd om weer eens in contact te geraken met mezelf. En mijn Qi (spreek uit: Chi) in balans te brengen met behulp van wat Mindfulness, Coaching en lessen Stembevrijding en andere spirituele thema’s.