Nederland op zijn best

Omdat de oranjetompoezen in de aanbieding zijn, is het ook bij ons Koningsdag. Een fijn gevoel, omdat mijn dochter daar blij van wordt. Opgegroeid met het bordkartonnen Paleis Soestdijk en Prins Bernhard die bloemencorso’s aan zich voorbij ziet trekken, heb ik niet zoveel met Oranjeverering. Door kiespijn sowieso niet in staat iets anders te doen dan happen in weke producten, zakte ik maar onderuit voor de buis.

De Koning vierde zijn verjaardag in Amersfoort. Zijn dochters worden struiser, en het handen schudden van driekwartsbroeken met praktisch haar en gekke hoedjes gaat hem steeds beter af. Maxima glimlacht even beleefd bij welk multicultureel dansje of duurzaamheidsplein dan ook, en of zij de uitleg tot zich neemt, lijkt er niet toe te doen. Het werkbezoek op Koningsdag oogt zowel perfect als ongedwongen, zelfs wanneer er verschillende nationaliteiten in klederdracht op een rij gezet zijn.

Dit is toch Nederland op zijn best, een positief imago neerzetten dat ook nog echt lijkt? De Oranjes kunnen het, wijdbeens als Willem, mediterraan als Maxima en amalgaam als Amalia. Aan het eind zong een zangeres een liedje, onderbroken door een rapper. De kroonprinses keek omhoog naar een choreografie van abseilers, alsof ze nooit anders heeft gedaan en nooit zal doen. Astrid Kersseboom sprak van een doorbrekende zon. Nergens een blaffende hond of een blokkeerfries te bekennen.