Legoblokjes op je tachtigste

Wie mij goed kent, weet dat mijn ideeën en gedachtegangen in sommige opzichten ouderwets te noemen zijn. Ik heb wat mensen noemen “een oude ziel”. Qua muzieksmaak is dat overduidelijk. Dire Straits? Ja, graag! Earth, Wind and Fire? Fantastisch! Gloria Gaynor? Ik zing mee! En een persoonlijke favoriet van mij… Danny Kaye en Louis Armstrong die samen When The Saints zingen.

Ook mijn ideeën over opvoeding worden door menig mens als ouderwets bestempeld. Tegenwoordig zitten kinderen van zes jaar al met een tablet op hun schoot en hebben kinderen van acht een smartphone in hun bezit. Ik vind deze ontwikkeling belachelijk. Én ik vind het een slechte zaak. Als je kind op een dag urenlang naar een schermpje zit te kijken en bijna niet meer buiten speelt, wat blijft er dan nog over van de fantasie en de vaardigheid van het zichzelf kunnen vermaken?

Ik weet nog wel hoe ik veel van mijn dagen als klein kind doorbracht. Ik sleurde regelmatig, samen met broerlief, alle knuffels die we konden vinden naar het bed van onze ouders. Vervolgens waren we uren zoet met het verzinnen en naspelen van verhalen. Bijvoorbeeld: een wilde beer was ontsnapt en werd achterna gezeten, maar ik moest en zou hem redden! En hoppa, de gigantische pluche beer werd door heel de slaapkamer meegetrokken.

Dit is een resultaat van pure fantasie en wie weet ook van pure verveling. Voor de duidelijkheid: dit is maar een kleine vijftien jaar geleden! Technologische ontwikkelingen hebben in die vijftien jaar ontzettend veel veranderd in de maatschappij. In deze tijd – met smartphones en een oneindige voorraad filmpjes en spelletjes binnen handbereik – is het bijna onmogelijk geworden om je te vervelen.

En dat is slecht voor zowel kinderen als – ja, echt – volwassenen. Een tijdje geleden las ik in Psychologie Magazine dat spelen van onschatbare waarde is voor de hersenen. En daarbij maakt het niet uit of je acht of tachtig bent. Want: spelen maakt ons vrolijk en flexibel en vormt als het ware de smeerolie voor ons brein. Het creëert ook ruimte in je denken.

Evolutionair gezien lijkt spelen waanzinnig nutteloos. Het kost tijd en ruimte. Toch blijkt het ons ongelooflijk veel goed te doen. Dus als je mij excuseert… Ik leg mijn smartphone aan de kant en ga op zoek naar de legoblokjes.