Jij bent zo raar

Ik haat het woord raar. Met alle passie en vuur die ik in mij heb, haat ik het. Wanneer je iets raar noemt, veroordeel je. Het is onwetend. Het is als haasten naar conclusies.

"Dat is raar", zijn de drie lelijkste woorden in de Nederlandse taal. Ze zijn ontwijkend. Ze tonen aan dat iemand een gebrek heeft aan bereidheid om te begrijpen. Om dieper te graven. Om te zien wat er onder de oppervlakte te vinden is. "Raar" en "normaal" zijn culturele constructies. Het zijn maatschappelijke normen die je zijn opgedrongen. Iets wordt alleen als normaal beschouwd als de meerderheid het heeft geaccepteerd. Iets wordt alleen als raar beschouwd als de meerderheid het heeft geweigerd.

Maar moet de publieke opinie echt onze maatstaf zijn voor wat we doen?

Ik wil alleen maar zeggen dat groepsmentaliteit veel nadelen heeft. Beschouw dus niet de standaard van andere mensen als raar. Kwetsbaar zijn is niet raar. het beëindigen van een baan die je haat, is niet raar. Een droom achterna gaan, is niet raar. Vertrouwen op een vreemdeling is niet raar. Protesteren is niet raar. Wat raar is, is een samenleving die obesitas, ongelijkheid, aantasting van het milieu en geestesziekte normaal vindt.

Het is allemaal verdraaid. Het is allemaal achterstevoren.

Dus beslis voor jezelf. Daag de normen uit. Achtervolg je rare dromen. Uit je innerlijke gekte. Draag het als een medaille. Want als ze je vertellen dat je raar bent. Doe je het waarschijnlijk goed.