Hoe gaat het met jouw reservebank?

‘Hey!’, lacht ze naar me. ‘Hoe gaat ‘ie?’ Ik weet nog snel een vrolijke ‘Goed hoor!’ eruit te persen voor ze me alweer voorbij is gelopen. Een gevoel van frustratie bekruipt me. Als je niet naar het antwoord luistert, waarom vraag je het dan? Ik ben ook boos op mezelf. Het gaat helemáál niet goed. Maar de ruggengraat waarvan ik denk dat ik die heb, sprong zojuist het raam uit. In mijn hoofd speel ik de scene opnieuw af, maar dan met een eerlijk antwoord…

‘Hey! Hoe gaat ‘ie?’ Ik schenk haar een lachje. ‘Afgezien van mijn kapotte rits, het feit dat er vier deadlines op me liggen te wachten en ik op mijn drieënveertigste breakdown van de week zit… goed hoor!’ Ik neem een hap adem. ‘Oh, en mijn bankpas werd geweigerd in de AH.’ De vrouw blijft geschokt staan. En zegt…

Hmm, eigenlijk weet ik niet wat iemand zou zeggen bij zo’n antwoord. Dat is ook de reden dat ik meestal lief lach en een cliché antwoord eruit gooi. Want: wat als ze écht niet weten wat ze moeten zeggen? In het rampscenario in mijn hoofd zeggen ze iets als ‘jeetje… weet je wat, volgens mij ben ik mijn portemonnee vergeten’ en sprinten ze bij me weg.

Want ik ben weleens somber. Gestrest. Moe. Verloren. En het is alsof we hebben besloten: die gevoelens willen we niet. Die sluiten we buiten. We hebben ze op de reservebank gezet, ze mogen niet meespelen in ons leven. En sindsdien zijn we als kippen zonder kop op zoek naar geluk. Een ongrijpbaar iets. Geluk. Wat is dat concreet? Op welk moment in je leven kan je bij jezelf constateren ‘ik heb het einddoel bereikt, ik ben gelukkig’?

Dankzij de hoofdredacteur van Libelle kwam ik er voor mezelf achter wat geluk in ieder geval niet is. Zij betoogde: “Je bent pas gelukkig als alles in je leven goed loopt.” Ik schrok er van, want ik vind het een triest bericht. In de eenentwintig jaar dat ik op deze aardbol rondloop, heb ik maar een handjevol momenten gehad dat alles in mijn leven goed liep.

Nu leer ik dat zelfs als ik gestrest ben, er ook gelukkige momenten kunnen zijn. En daarom is slecht in je vel zitten niet het eind van de wereld. Het is geen zwart gat. Je wordt niet meegesleurd in een diepe put als je met iemand praat over de donkerdere gedachten en gevoelens.

Sterker nog, je kan iemand uit een put trekken. Vraag eens ‘hoe gaat het met je?’ en luister. Accepteer de moeilijke momenten in het leven. Nee, omhels ze. Neem niet meteen genoegen met ‘goed hoor, druk’ en een lachje. Vraag naar de gevoelens op de reservebank. Haal ze op het veld.