Grappen en zwijgen

‘Ik spoor niet’ staat er op zijn gele shirt met blauw NS logo. We staan op het punt om een bezoek aan zijn moeder te brengen. Man en ik draaien meestal om de hete brij heen. In de loop der jaren is gebleken dat als een van ons serieus iets aan de kaak stelt of wil bespreken, dit nogal eens uitdraait op onbegrip en stemverheffing. Wij communiceren het best via grappen.

Onder het motto ‘een echt gesprek is niet de bedoeling’ kunnen we elkaar gek genoeg het best bereiken door gespeelde onnozelheid en woordgrappen.
Als man grijnst of soms zelfs zijn karakteristieke bulderlach laat horen als ik iets scherp doch geestig zeg, weet ik dat ik op het goede spoor zit. Andersom groeien mijn liefde en waardering met sprongen als man iets onvoorstelbaar grappigs meldt.

Werkt goed als tegengif voor een ander facet van zijn persoonlijkheid waar ik minder dol op ben. Zijn dodelijke ernst en stellige heftigheid wanneer hij een punt probeert te maken. Over politiek bijvoorbeeld. Berg je dan maar. Van zijn innemende lach geen spoor meer. Weg humor.

Zolang hij dit shirt aantrekt naar zijn moeder en niet naar een eerste ontmoeting met mijn collega’s, zal je mij niet horen. Dit zegt iets over mijn bekrompenheid. Als ik werkelijk zo’n open geest ben, moet ik hier volledig maling aan hebben. Sterker, ik aanvaard kennelijk niet wie hij is. Maar ik doe mijn best. Niet voor hem. Ik wil graag iemand zijn die mensen werkelijk accepteert zoals ze zijn. (boter op mijn hoofd zorgt ervoor dat mijn haar goed blijft zitten).

Echtparen en communiceren. ‘Praat met elkaar, dit is heel belangrijk’, is het credo in veel vrouwenbladen. Maatschappelijk werkers slaan je hier ook nogal eens mee om de oren. Wat ik vooral heb geleerd de afgelopen jaren is dat zwijgen heel waardevol kan zijn. Niet mokkend zwijgen uit boosheid of zwijgend negeren.

Ik bedoel: niets zeggen. Gewoon luisteren. Niet teveel begrijpend knikken. Wel vriendelijk blijven kijken. Verder niks. Dan de tijd nemen. Niet een paar minuten, misschien wel een hele nacht. Of zelfs een hele week. Om erover na te denken. Dan zeef je de ter zake doende thema’s er zo uit. Die overblijven om over te ruziën, bedoel ik. Dat blijken er veel minder te zijn dan je had gedacht.
Nu nog consequent toepassen. Ik blijf een vrouw.